Hausen S01E01: somber en omineus experiment

Foto credits: Sky Atlantic

Ergens aan de rand van een kille stad staat een griezelig gebouw. Jascheck (Charly Hübner) heeft de twijfelachtige eer de nieuwe huismeester te zijn van het pand dat goeddeels uitgestorven oogt. Samen met zijn 16-jarige zoon Juri (Tristan Göbel) betrekt hij een van de beduimelde appartementen. Als Jascheck een nieuwe gebouwgenoot treft in de lobby, en vraagt naar een andere inwoonster die voor hem de sleutelring heeft die hij nodig heeft, dan geeft ze hem geen antwoord, maar vraagt ze hem wanneer haar verwarming eindelijk zal worden gerepareerd. Waarop Jascheck meteen voor een uitdaging staat.

Juri gaat intussen op onderzoek uit terwijl het pand zelf verzengd lijkt met een soort onbeduidende zwarte drab. Intussen sorteert het voortdurende klinkende monotone geluid van tl-buizen, afzuiginstallaties en blikkerig omgevingsgeluid een bijna misselijkmakend effect. Terwijl soundscapes van synthesizers de omineuze sfeer versterken. Van meet af aan is duidelijk dat het gebouw zelf een personage is in Hausen. Een wezen dat vies kraanwater produceert en dat de angsten van de mensen die in hem wonen lijkt te exploiteren. Hoewel na de eerste aflevering nog volstrekt onduidelijk is waar dit alles toe zal leiden.

Hausen is in dat opzicht in eerste instantie meer sfeer dan plot. Bij vlagen een experiment, misschien wel geïnspireerd door cineasten die het lijzige adoreren, zoals de Zweedse Roy Andersson en de horrormeester David Lynch. Wat dat betreft is de horrorreeks een soort vreemde eend in de bijt en moet je geduld opbrengen om door het moeras dat door showrunners To Kleinert en Anna Stoeva wordt opgeworpen heen te waden. Bovenal lijkt het aan humor te ontbreken, waardoor de somberheid elk shot nog duisterder lijkt te maken. Hausen is dan ook voer voor liefhebbers van duizelingwekkende zwaarmoedigheid.