Hatching: bevreemdend Fins horrornest

Tinja is een lief en bijzonder lenig meisje: ze turnt en dat doet ze voor haar moeder. Het winnen van het turntoernooi is namelijk de ultieme vervulling voor moeder, die haar hele idyllische bestaan vastlegt in haar blog, inclusief de verrichtingen van Tinja. Al in de eerste minuten van deze uitstekende horrorfilm van de Finse regisseur Hanna Bergholm merken we dat moeder het echte monster is in dit verhaal: een oppervlakkig, geheel op uiterlijk vertoon gericht persoon die haar gezinsleven deelt met haar vele volgers. Een beeld dat zo kraakhelder en frisgewassen is, dat het onmiddellijk afstotelijk is.

De perfecte wereld van dit gezin is zo afgrijselijk nep dat je er al snel doorheen prikt, maar de schone schijn wordt wel zó subtiel opgehouden, dat het ook aannemelijk is, dit perfecte plaatje. Het angstwekkende van Hatching is dat je je kunt voorstellen dat er talloos veel mensen zijn die écht zo’n fake sprookje leven: een droomhuis, droomkinderen en voor de lol ook een droomminnaar, wiens bestaan wordt vergoelijkt omdat moeder nou eenmaal ook ‘een speciale vriend’ nodig heeft. Zo wordt het Tinja althans uitgelegd, die op een verschrikkelijke manier medeplichtig wordt gemaakt aan deze affaire met klusjesman Tero.

In deze schone schijnwereld duikt ineens een vogeltje op, dat een ei legt. Een zeer metafysisch en metaforisch ei: het staat voor alle onvervulde verlangens en behoeften van Tinja, die het ei koestert en verbergt in haar bed en later in haar enorme speelgoedbeer. Daar groeit en leeft het ei, liefdevol uitgebroed door Tinja, totdat het, onvermijdelijk, uitkomt.

Het goede van Hatching is dat je je het gevoelsleven van Tinja, die heen en weer wordt geslingerd tussen loyaliteit en afkeer, moeiteloos kunt voorstellen. Ze probeert koste wat het kost om moeder tevreden te houden, maar beseft steeds beter dat dat betekent dat haar eigen leven niet meer telt. Het broedsel dat ze voortbrengt, is het enige dat ze in stelling kan brengen tegen het verschrikkelijke gezin waar ze onderdeel van is. Het griezelige is dat je op een gegeven moment gaat inzien dat de enige echte oplossing zo verschrikkelijk is, dat ook Tinja zelf er aan onderdoor moet gaan.

Maar dan heb je ook wat, blijkt aan het einde van deze vreemde en zeer effectieve film, die ondanks het dromerige design - nog nooit zóveel roze rozen in één film gezien - een portie body-horror in petto blijkt te hebben waar veel minder rozige slasherfilms nog een puntje aan kunnen zuigen. Hatching is bij tijd en wijle extreem en effectief goor. De jonge actrice die Tinja speelt gaat tot het uiterste en wekt grote bewondering. Haar rol is een mooi en vernietigend commentaar op de schone schijn die sommige gezinnen graag ophouden - en het loze bestaan van influencers wordt met de grond gelijk gemaakt - maar Hatching laat zich niet te veel afleiden van de uiteindelijke functie die horrorfilms dienen te vervullen, namelijk doodeng en prettig afstotelijk zijn. Dat is goed gelukt.