Gooijer ziet: Moonlight

 

Wie vreest voor een vermoeiend ernstig drama over louter problemen heeft het mis. Ja, Moonlight gaat over hoe het is om jong, zwart, homo en arm te zijn in een achterstandswijk in Miami op het hoogtepunt van de crack-epidemie in de jaren tachtig. Maar de film blijft ontstijgen aan clichés, is afwisselend poëtisch en grimmig en durft zo in-your-face oprecht te zijn dat je af en toe schrikt.

Moonlight is een imponerend drieluik over drie fases in het leven van Chiron, een jongetje dat geboren is in een vrij brute wijk en opgroeit als buitenbeentje. Zonder vader en verwaarloosd door zijn moeder. Waarom hij erbuiten valt, weet Chiron nog niet en de leeftijdsgenootjes die hem treiteren en opjagen ook niet, maar hij is gewoon gay. En binnen de macho-gemeenschap waarin hij opgroeit, is gay zijn echt totaal verboden. Op het eerste en tweede gezicht. Maar onder de harde, drugs dealende motherfuckers treft hij ook onverwachte goedheid aan, zoals wanneer zo’n man (Oscar-genomineerde rol van Mahershala Ali, bekend uit House of Cards en Luke Cage) hem onder zijn hoede neemt en leert zwemmen. Dat ziet er zo uit (de film is ook genomineerd voor beste cinematografie):

Als de man doorheeft dat Chiron gay is, probeert hij hem te stimuleren om zijn identiteit te koesteren. Maar hij heeft makkelijk praten, die motherfucker, want in het tweede deel, als Chiron op de middelbare school zit, leert die nog steeds zijn identiteit te verbergen. Zonder succes – hij wordt nog steeds in elkaar gebeukt. Zijn moeder is inmiddels aan de crack verslaafd – een angstaanjagende Naomie Harris (in de Bond-films de classy Miss Moneypenny), eveneens genomineerd voor een Oscar – en troggelt hem alleen maar geld af. Dan heeft hij zijn eerste seksuele ervaring, en dan…

Dan niks. Althans, in het derde deel van het drieluik gaan we verder als Chiron een man is en zijn identiteit definitief onder drie meter beton heeft begraven. Homo zijn kan gewoon écht niet, blijkbaar, in die gemeenschap, ook al zijn er natuurlijk meer homoseksuelen. De teneur van de film – niet alleen je omgeving maar ook jijzelf zet zich af tegen wie je bent – is treurig, maar er gloort ook veel moois en het is allemaal zo goed gespeeld en in beeld gebracht. Moonlight is een eenvoudig en bekend verhaal, maar in een andere setting gezet dan gewoonlijk en heel anders verteld. Prachtig en op het ongemakkelijk af soms: