Gooijer ziet: Game of thrones S6: stap nu nog in!

 

Maar dat blijkt totale onzin, dus hierbij een recap voor alle vooringenomen leken die voorheen wegkeken. Nadat het internet gisteren explodeerde wegens het duizelingwekkende lot van ene Hodor, besloot ik namelijk ’s avonds om middenin seizoen zes in één klap vijftig uur televisie in te halen door de aflevering te bekijken onder begeleiding van een paar GoT-verslaafden die de hele serie uit hun hoofd kennen, onder wie mijn geleerde vriend John Reid, die behalve Rijdende Rechter ook kenner der popcultuur en GoT-kijker is. Tijdens het kijken bleek zijn korte voorbeschouwing te kloppen: GoT is helemaal geen Tolkien, het is Shakespeare. Het totaal onverwachte is - en dat haal je niet uit de trailers en clips - dat GoT níét bestaat uit gevechten en draken, maar juist uit ellenlange dialoogscènes waarin extreem ingewikkelde familiebanden en politieke en militaire geschillen worden besproken in extreem plechtige en gedragen bewoordingen. Shakespeare dus. Volgens een eerder bevraagde socioloog is GoT bovendien een prima illustratie van de politieke machinaties van het Europa van de veertiende eeuw. Dat nam allemaal niet weg dat ik er nog steeds weinig van begreep (ook uitroepen van de aanwezige kijkers zoals ‘en toen zagen we dat de doos van Carice een rookmoordenaar voortbracht!’ waren wel intrigerend maar niet verhelderend) maar mijn mening over de serie was wel enorm gekanteld en de vooroordelen deels weggeblazen. Dus: bekijk deze (Engelstalige) video-recap van de Franse krant Le Monde over de eerste vijf seizoenen en stap nu nog in.

Klein puntje: volgens Reid is het conflict tussen de diverse partijen zo uit de hand gelopen dat ook hij niet zou weten waar te beginnen om tot een oplossing te komen: ‘Ook na zes seizoenen zijn ze eigenlijk geen stap verder gekomen’.