Gewoon Kiki

De beste tennisser van Neder-land, Kiki Bertens (28), kwam met een paar verloren wedstrijden niet helemaal kakelfris uit de corona-pauze, maar in het hedendaagse tennis is dat geenszins iets dat zorgen baart. Op haar zesde begon Kiki met tennissen en sindsdien is haar carrière als een mooie bergweg die vaker stijgt dan daalt. Inmiddels zit Bertens vlak onder de absolute top. Ze kwam uit op het Australian Open, op Wimbledon (waar ze de kwartfinale haalde), op Roland Garros (halve finale) en het US Open. Vijftien keer stond ze in de finale van een WTA-toernooi, waarvan ze tien keer won. In 2019 schreef ze — zonder setverlies! — de Madrid Open op haar naam, waarmee ze steeg naar de vierde plaats op de wereldranglijst en zo de illustere Betty Stöve passeerde (die in 1977 de vijfde plek haalde). Afgelopen februari nog won Bertens voor de tweede keer het toernooi van Sint-Petersburg (de illustere St. Petersburg Ladies’ Trophy), gedoteerd met een bedrag van $ 850.000,-.

Kortom, we hebben het over de meest succesvolle vrouwelijke tennisser van Nederland ooit. De vraag is hoe zij haar successen heeft behaald. Het cliché wil dat tennis bij uitstek een sport is waarbij de ouders van getalenteerde kinderen zelf niet alleen een grote wissel trekken, maar ook buitensporig hoge druk leggen op hun kroost. We kennen allemaal de verhalen van grote tennissterren die onder extreme aanmoediging van hun ouders tot grote prestaties komen. Om erachter te komen of dit in het geval van Kiki Bertens ook zo is, spreken we met Rob (64) en Doré Bertens (61), die naast Kiki nog twee dochters hebben: Joyce (32) en Daisy (26).

Doré en Rob leerden elkaar ooit kennen bij een handbalvereniging en sindsdien heeft sport in hun levens een grote rol gespeeld. Vandaag de dag werkt Rob bij een instantie die — in de woorden van Rob zelf — ‘heden ten dage een beetje onder vuur ligt’ (zijnde de Belastingdienst) en Doré was tot ze in verwachting raakte van haar oudste dochter werkzaam bij de administratie van een bedrijf. Toen ze na de geboorte van haar jongste dochter weer wilde gaan werken werd er bij haar multiple sclerose geconstateerd, waardoor ze helaas niet meer kon terugkeren in het werkzame leven.

Kiki: ‘Een voordeel was daarmee wel dat mijn moeder altijd thuis was als wij uit school kwamen. Dat heb ik altijd enorm plezierig gevonden.’‘We hadden ondanks de ziekte van Doré gewoon een normaal gezin,’ legt Rob uit. ‘Het was altijd druk en immer een zoete inval hier. We wonen in Wateringen in het Westland. Joyce en Kiki waren al net zo gek van handbal als wij. Als Joyce wedstrijden speelde, ging Kiki mee. Ze wilde alleen maar met de bal spelen, zo klein als ze was. Op haar vijfde mocht ze beginnen en meteen was duidelijk dat ze talent had.’

Lees verder in VARAgids 43 vanaf pagina 34.