Game of Thrones S08E06: een bitterzoet einde van een tijdperk

De laatste aflevering The Iron Throne – geregisseerd door showrunners David Benioff en D.B. Weiss zelf – maakt Daenerys' vrij plotselinge stap naar het massaal vermoorden van weerloze burgers wat beter te slikken, door het van context te voorzien. Natúúrlijk had ze altijd al een wrede kant, natúúrlijk geloofde ze te veel in haar eigen sprookje. En Tyrion heeft gelijk dat hij en alle anderen die haar daarin volgden – waaronder de kijker – boter op het hoofd hebben.

Maar voor een belangrijk personage als Daenerys zou het niet voldoende moeten zijn dat haar innerlijke belevingswereld en haar motivaties pas achteraf – en dan ook nog eens door een ánder personage – verklaard worden. Dat schept een afstand, wat de tragiek van de noodlottige scène waarin Jon geen andere mogelijkheid ziet dan haar om het leven te brengen ondermijnt. Een scène die verder prima in elkaar zit en prachtig is gefilmd, maar toch, het had nog veel beter gekund.

Los daarvan werkt deze eerst helft van de aflevering uitstekend. Vanaf de eerste shots van het verwoeste King’s Landing, terwijl de as als sneeuw neerdaalt, overheerst de somberheid en hangt de enige mogelijke manier waarop het af kan lopen al in de lucht. Spektakel is niet meer nodig, zelfs de op de wacht liggende Drogon wordt zonder problemen – in een prachtig mooi shot! – door Jon gepasseerd op weg naar de troonzaal. (Die er overigens net zo uitziet als in het visioen dat Daenerys in seizoen twee had, maar toen dachten we nog dat die dikke laag wit poeder sneeuw was).

De tweede helft van de aflevering is gereserveerd voor een epiloog, waarin Game of Thrones het voor elkaar krijgt om de meest voor de hand liggende verwachtingen te ondermijnen en tegelijkertijd ieder personage een tevreden stemmend, bitterzoet einde te geven. Of misschien niet zozeer een einde, maar een nieuw begin.

Dankzij Tyrion krijgt Daenerys toch min of meer haar wens, en wordt het wiel misschien niet volledig gebroken, maar wel deels: Westeros heeft voortaan een door de verschillende adelijke huizen gekozen koning, zonder erfopvolging. En nee, de eerste gekozen koning is niet Jon, en ook niet Sansa, maar Bran. Met Tyrion als Hand van de Koning. En, zo zien we later, Davos, Sam en Bronn als leden van de Kleine Raad.

Brienne eindigt als Lord Commander van de King’s Guard, wat haar de taak geeft om Jaime bij te schrijven in het Book of Brothers, waarbij de snelle lezer (of degene met een pauzeknop) kan zien dat ze hem lovend beschrijft op een manier waarop hij zichzelf nooit zou kunnen zien. 'Stierf terwijl hij zijn Koningin beschermde.' Mooi.

Met een goed in elkaar gezette laatste montage, waarin we de andere drie overgebleven Starks de toekomst in zien gaan, eindigt de serie waar hij meer dan zeven jaar geleden mee begon. Sansa is de koningin van een onafhankelijk Noorden, Arya vertrekt op ontdekkingsreis naar het onbekende westen en Jon Snow, oftewel Aegon Targaryen, de Prins die Beloofd Was, of misschien ook niet, vertrekt met de Wildlingen naar het noorden voorbij de Muur. Met Tormund! En nog veel, véél belangrijker: GHOST!

En dat is het mooie van deze laatste aflevering: er zijn geen definitieve conclusies, geen enorme veranderingen. Alles gaat gewoon door en je zou willen dat je dat óók kon zien. Maar er is nooit een écht einde. Er zijn altijd nieuwe verhalen en volgende generaties. Het leven gaat verder. Ook na Game of Thrones.

Was Game of Thrones een perfecte serie? Nee, verre van. Zeker in de latere seizoenen stonden de ontwikkeling van de personages en hun onderlinge interacties, die de serie in eerste instantie juist zo sterk maakte, op een tweede plek na het in rap tempo afwerken van het plot. Zeker de strijd tegen de Night King, waar zeven jaar lang naartoe werd gewerkt, is achteraf gezien nogal een anticlimax, direct weer vergeten omdat het plot verder moest. Wellicht was seizoen acht een stuk beter uit de verf gekomen als het materiaal over twee seizoenen uitgesmeerd was geweest.

Maar dan nog lukte het de serie bijna altijd om op de belangrijke momenten toch weer iets fantastisch neer te zetten, van kleine karaktermomenten tot groots spektakel. En altijd was het de moeite waard om de dag erna erover te praten, of andermans meningen te lezen, te speculeren over wat er de komende week zou gebeuren. Wat dat betreft is dit wellicht het einde van een tijdperk. Zou er ooit nog een serie komen waar we massaal van week tot week naar uitkijken?

HBO heeft al groen licht gegeven aan een proefaflevering voor een mogelijke prequel-serie (volgens George R.R. Martin zijn er in totaal drie spin-offs in ontwikkeling), maar dat is toch niet helemaal hetzelfde. Voor nu beginnen we gewoon weer opnieuw bij de eerste aflevering van het eerste seizoen. Zien hoe het allemaal werkt als je weet wat komen gaat…