Fuller House S03E1-E04: comedy leunt wel héél erg op de nineties

Soms zit je een teleurstellende vervolgfilm te kijken, waarbij je merkt dat de leukste scènes de ‘callbacks’ naar het veel betere eerste deel zijn. Dat principe was in eerste instantie ook een beetje van toepassing op Fuller House, met als kanttekening dat het originele Full House in vergelijking met andere sitcoms uit die tijd (zoals het binnenkort ook terugkerende Roseanne ) eigenlijk al geen hoogvlieger was. Nieuwe zieltjes zal men aan de start van dit seizoen te zien dan ook niet meer gaan winnen. De kijkers die na jaren van trouwe dienst nog steeds geen genoeg krijgen van verkleedpartijtjes, speelkwartiertjes en slotscènes waarin alle problemen opgelost worden met een opbeurend praatje en een knuffel, zullen echter wel weer aan hun trekken komen. En sowieso; telkens als Fuller House iets ‘riskants’ probeert te doen, wordt het eerder ongemakkelijk dan aandoenlijk, dus misschien is het maar goed dat alles voornamelijk bij het oude blijft.

Het derde seizoen opent zowaar op verrassende wijze met een zang- en dansnummer. De hele cast danst mee, behalve Jodie Sweetin (Stephanie in de serie), die voor aanvang van de opnamen van het derde seizoen haar been brak, iets dat pas in aflevering twee in de serie wordt verwerkt. De veel te lang uitgerekte verhaallijn omtrent D.J. en haar twee potentiële lovers lijkt in deze reeks gelukkig aan de kant te zijn geschoven – voorlopig althans. Bij de kleintjes is vooral de 8-jarige Max (Elias Harger in de ‘smartass kid’-rol, vroeger nog zo liefelijk ingevuld door de Olsens) weer te genieten, ook al zit zijn articulatie weliswaar bijna op het niveau van een Stewie Griffin. Bij de oudere garde zijn er grote problemen, want het lijkt alsof de makers voor een aantal oudgedienden (met name Dave Coulier en Bob Saget) vooralsnog weinig zinnigs bedacht kunnen krijgen, hoewel ze desondanks al in de derde aflevering weer allemaal opduiken.

Fuller House klampt zich nog altijd zo stevig vast aan al die nostalgie, dat de makers dertig jaar later zelfs de originele bank in de woonkamer van de Tanners nog niet hebben durven vervangen. Toch zou het beter zijn om al die oude callbacks en catchphrases wat meer te laten varen en de drie (surrogaat)moeders nu echt op hun eigen benen te laten staan. De vriendschap die Candace Cameron Bure, Jodie Sweetin en Andrea Barber in het echt leven hebben, komt namelijk ook prima over op het tv-scherm en alledrie voegen ze een eigen (en unieke) energie toe aan het ensemble. Daardoor is het eigenlijk jammer dat de personages zo vaak terugblikken op het verleden, in plaats van naar de toekomst te kijken. Wie weet gebeurt dat later in het seizoen, want er zit straks onder meer een reisje naar Japan (zowaar nog geen Disney World-herhaling) aan te komen.