Fiskepark S01E01-02: speels en bij vlagen hilarisch

Foto credit: De Mensen

Het true crime-genre – denk aan Making a Murderer en The Jinx – is bij de Belgische televisiezender Canvas naar verluidt zeer populair; series als Wrong Man en Suburbia behoorden de laatste tijd tot het uitzendaanbod. Die populariteit is ook elders in de wereld te zien. Sommige critici beweren dat de verbeelding van echte misdaad in dit tijdperk soms nog kolderieker is dan fictie. De bespotting van het genre – in de vorm van een true crime-mockumentary – is een logisch gevolg. Zo verscheen in 2017 bij Netflix American Vandal : een hilarische nep-documentaire over een relatief onschuldig voorval op een middelbare school.

De Vlaamse true crime-mockumentary Fiskepark bedient zich van dezelfde conventies die we kennen uit het misdaadgenre. Maar de makers, scenaristen Filip Lenaerts en Joeri Vlekken, gaan een stap verder: hun hoofdpersonen spelen zichzelf (en dat blijkt een superzet). Dus zien we in de openingsscène – een politieachtervolging – niemand minder dan mediapersoonlijkheid Tomas De Soete, racend op een scooter met een politieauto in zijn kielzog. Onderwijl geven 'talking heads' – waaronder De Soetes boezemvriend Jan Jaap van der Wal – die terugblikken op de gebeurtenis tekst en uitleg. In de vijver van De Soetes productiehuis – Fiskepark genaamd – is namelijk het stoffelijk overschot van Bent van Looy (een Vlaamse muzikant) gevonden.

De Soete wordt natuurlijk verdacht, en hij heeft een motief. Zijn carrière is in het slop geraakt, of zoals Van der Wal verklaart: hij is een man die van zijn sokkel is gevallen. Terwijl Van Looys carrière floreert – is er jaloezie in het spel? Ondertussen vertelt De Soetes vrouw Siska – ja, ook zij speelt zichzelf – over de angsten die ze doorstond toen ze erachter kwam dat uitgerekend haar echtgenoot wordt verdacht van moord. Ook een onnozele en gewetenloze reporter komt aan het woord. Hij vertelt hoe het voelt om op de plaats delict verslag te doen: ‘Ik voel niets, ik ruik alleen maar bepaalde nieuwsgeuren.’ En natuurlijk is er een rol weggelegd voor een rechercheur die ons deelgenoot maakt van het forensisch onderzoek.

Net als in een echte true crime-reeks ben je in Fiskepark razend benieuwd naar de ware toedracht. Dat is knap, omdat er genoeg momenten zijn waarin de makers de denkbeeldige kijkgrenzen van de kijker op de proef stellen. Zoals wanneer de rechercheur een naaktslak wegtikt, die bij een geïmproviseerd monument voor Van Looy op een foto van David Bowie is gaan bivakkeren. Of wanneer blijkt dat De Soete na zijn arrestatie nog moet worden geopereerd ‘aan zijn poep’. Omdat hij aan het einde van de achtervolging met zijn anus ergens is blijven steken. Het is uiterst flauw, maar het werkt wel.

Fiskepark is een speels en bij vlagen hilarisch experiment. Hulde aan de makers en aan Canvas dat ze dit hebben aangedurfd. Want het is nogal wat: een waarachtige misdaad bedenken die waarachtig moet aanvoelen, en waar je er ook nog eens smakelijk om moet lachen.