First Match: plichtmatig en bijkans tenenkrommend

De wijk Brownsville in Brooklyn, is geen prettige plek om op te groeien: gebroken gezinnen zijn eerder regel dan uitzondering. Voor maatschappelijk werkers is deze onfortuinlijke, nog niet gegentrificeerde plek in New York daarentegen een walhalla. Tiener Mo (Elvire Emanuelle) heeft er al een hoop leren kennen. In de openingsscène vliegen kledingstukken door de lucht nabij een flatgebouw: de jonge vrouw wordt uit het zoveelste pleeggezin gezet, zo blijkt. Later gluurt ze vanaf de andere kant van de straat naar een daklozenopvang. Ligt haar toekomst daar? De premisse van First Match is dan ook: hoe ontvlucht ik mijn noodlot.

Gelukkig beschikt de vurige Mo over een talent: ze kan net als haar vader (Yahya Abdul-Mateen II) goed vechten. Ze meldt zich aan bij het (mannelijke) worstelteam en wordt door de sympathieke coach (Colman Domingo) verrassend genoeg toegelaten. Bij gebrek aan vrouwelijk talent moet Mo noodgedwongen vechten met de andere mannen: verlies van een vrouw staat voor hen gelijk aan de ultieme vernedering. Tegelijkertijd zijn de sparsessies ook een goed moment voor misogyne uitingen als 'je houdt wel van een beetje ruw, of niet'. Die man-vrouw-dynamiek zie je trouwens al van mijlenver aankomen, net als de rest van de ontvouwing van de plot.

First Match is een sportfilm, duidelijk opgedeeld in drie akten. De dochter kiest voor het rechte pad, triomfeert in haar sport, en leert haar net vrijgekomen vader kennen. Die vader is vooral bezig met zijn eigen welzijn, en verleidt zijn dochter tot het voeren van clandestiene gevechten. De dochter moet zich realiseren dat ze – nu ze volwassen begint te worden – de regie over haar eigen leven moet overnemen. Ook andere levenswijsheden passeren de revue: geduld is een schone zaak; wie goed doet goed ontmoet. Het wordt door regisseur-scenarist Olivia Newman in haar speelfilmdebuut onomwonden en opzichtig gepresenteerd.

En dus zien we Mo tijdens wedstrijden maar achteromkijken: komt m’n vader nog? Totdat ze zich realiseert dat hij een slecht voorbeeld is. Maar dat weet de kijker al na luttele minuten, waardoor het verdere verloop van First Match verwordt tot een uiterst plichtmatige en bijkans tenenkrommende exercitie. Newman had een voorbeeld kunnen nemen aan het schitterende The Fits (2015) over een meisje dat droomt van succes in de bokssport. Die debuutfilm van Anna Rose Holmer is onvoorspelbaar en leunt in tegenstelling tot First Match niet op de conventies van de sportfilm.