Na vijf speelfilms is nummer zes van de films die u als VARAgids-abonnee gratis kunt streamen een documentaire.
Het kan niet anders dat je het eerste halfuur, of misschien zelfs het héle eerste uur, met een brede glimlach zit te kijken naarThe Beatles: Eight days a week, Ron Howards documentaire over de tourjaren van de Britse band. Het enthousiasme van de vier jongens uit Liverpool is zó aanstekelijk. De hele documentaire bestaat uit niets meer (daarmee ook zeker niet minder) dan archiefmateriaal van optredens en interviews met de vier Beatles, gelardeerd met interviews met de nog levende bandleden: Ringo Starr en Paul McCartney.
Het archiefmateriaal, daar gaat het om. Wat is het veel! En wat zijn ze charmant, in die donkere pakken met de strakke pijpen en de simpele bloempotkapsels. Wat praatten ze vrij en makkelijk en grappig. En de muziek, nou ja, dat wisten we, die is hors concours.
Ron Howard, die een lange staat van dienst heeft als regisseur van vele bekroonde speelfilms (Apollo 13, Cinderella man, Frost/Nixon) maakte in 2013 voor het eerst een muziekdocumentaire – Made in America over hiphop artiest Jay-Z. Hoewel die film er niet per se uitsprong, had Howard de smaak te pakken, want na Eight days a week, volgde volgens hetzelfde procedé (veel archief met tussendoor interviews met betrokkenen) een documentaire over operalegende Luciano Pavarotti (2019).
De documentaire over The Beatles richt zich op de jaren dat ze tourden, van 1962 tot 1966. Het waren de jaren dat het publiek steeds uitzinniger zou worden, de zalen steeds groter tot ze in 1966 voor het laatst optraden in Candlestick Park in San Francisco, waar 42.000 mensen in pasten. Het ging het publiek al lang niet meer om de muziek, of om de vier muzikanten. Het was een collectieve waanzin zou je kunnen zeggen als je de beel- den ziet. Daarom vergaat in het tweede uur van de film je het lachen wel, net zoals dat gold voor The Beatles zelf destijds. Dat blijkt ook uit de interviews met de twee overgebleven bandleden, die liefdevol terugkijken op die jaren, maar er misschien ook wel niet meer helemaal bij kunnen komen.
De laatste scène is weer goed om de glimlach van het begin terug op je gezicht te toveren: The Beatles traden nog een keer samen op, op 30 januari 1969 op het dak van hun opnamestudio in Londen. Met rode gezichten van de kou, vrienden en bekenden om hen heen en beneden op straat een man of honderd publiek, die niets konden zien, maar wel de muziek konden horen. De vier werden niet meer geleefd en zagen er gelukkig uit.