Father of the Year: een slordige uitvoering

Net afgestudeerde jeugdvrienden Ben (Joey Bragg) en Larry (Matt Shively) keren terug naar hun geboorteplaats om nog één zomer thuis te vieren, voordat ze in het bedrijfsleven van New York duiken. Tijdens hun eerste avond uit raakt het duo verwikkeld in een discussie over wie er zou winnen in een gevecht: Bens alcoholistische en werkschuwe vader Wayne (David Spade) of Larry’s brave huisvader Mardy (Nat Faxon)? Wanneer vader Wayne wind krijgt van het vraagstuk ziet hij zijn kans schoon om zoon Ben trots te maken en staat hij binnen de kortste keren bij Mardy op de stoep. Nadat Bens poging om Wayne te stoppen eindigt in de verwoesting van de tuinkas van de buurvrouw, belandt het tweetal in de nor en ziet Ben zijn kansen op een droombaan in New York vervliegen. Zijn enige hoop? De buurvrouw zover krijgen om de aanklachten te laten vallen.

De verhaallijn van Father of the Year leest weg als iets dat in een dronken brainstormsessie achterop een bierviltje is gekrabbeld. Niks mis mee – dat levert soms de beste resultaten op. Waar het aan schort, is de slordige uitvoering. Van de slecht uitgewerkte personages tot het blik stuntelig acterende Disney-acteurtjes dat regisseur Tyler Spindel opentrok voor deze film; alles ademt dat het project haastig in elkaar is geflanst. En dat is zonde, want de dialogen zijn bij vlagen verrassend scherp en vol zelfspot. Maar comedy draait om timing, en Spindels knullige montage geeft zijn acteurs nooit de kans om écht grappig te worden. Daarbovenop wordt de film gedomineerd door de immer luidruchtige David Spade, die zichzelf voor de gelegenheid een weinig succesvol Bostons accent heeft aangemeten, en wiens specifieke merk van humor bovendien een polariserende smaakkwestie is. Zoveel leuker is rijzende comedyster (en tevens Oscarwinnende schrijver van The Descendants) Nat Faxon, die verspild wordt aan de rol van Mardy.

Netflix is berucht om zijn nevelige communicatie over de kijkcijfers, en dus kunnen we alleen maar raden naar de logica achter de keuzes die het bedrijf het afgelopen jaar heeft gemaakt. Nadat de streamingigant enkele jaren terug een deal sloot met Adam Sandlers productiebedrijf Happy Madison, werd de kijker opgezadeld met achtereenvolgens The Ridiculous 6, The Do-Over, Sandy Wexler en The Week Of. De films werden stuk voor stuk neergesabeld door critici, maar dat weerhield Netflix er niet van om onlangs hun deal met Sandler te hernieuwen voor nog eens vier films, waaronder eentje met Jennifer Aniston. En zo wordt het merk van de Netflix Original steeds verder verdund, want waar dat vroeger garant stond voor kwaliteit en gegarandeerd bingewaardig materiaal, worden er inmiddels meer en meer rotte appels aan de fruitschaal toegevoegd. Father of the Year is zo’n rotte appel en tevens een belofte, want regisseur Spindel is ook gecontracteerd voor het volgende Netflix-Sandler project.