F is For Family S02: rijker, grappiger en minder tijd voor depressie

Boosheid, vernedering, frustratie. Frank Murphy’s leven is niet bepaald iets om jaloers op te zijn. Het is 1974, Frank is werkloos en intens verbitterd over wat het leven hem heeft aangedaan. Ook in seizoen twee moeten zijn vrouw en kinderen het daarom flink ontgelden. De komische timing is echter beter dan in de eerste jaargang, waarin je toch vooral moedeloos werd van al dat gescheld en gehaat.

Lachen en knarsetanden om de Boze Witte Man – een Amerikaanse traditie sinds de jaren zeventig, niet toevallig ook het tijdperk waarin deze serie zich afspeelt. Want dit was het decennium waarin de hardwerkende, witte Amerikaanse man van zijn voetstuk viel. Dat vernederende statusverlies werkt gek genoeg op de lachspieren.

Oervoorbeeld is All in the Family’s Archie Bunker, maar je zou F is For Family ook de getekende versie van Married….with Children kunnen noemen. Zonder lachband, maar met heel veel gescheld. Want F is for Family gaat er met gestrekt been in, al zijn de grappen minder cru dan in voor de hand liggend vergelijkingsmateriaal als Family Guy. Wat ‘F’ dan weer wel echt über-Amerikaans maakt, is de boodschap aan het einde van elke aflevering: uiteindelijk heb je alleen elkaar, als gezin, en daar zal je het mee moeten doen.

Ook in seizoen twee wordt de show weer gestolen door de doorgesnoven buurman Vic, met opnieuw geweldig stemwerk van eeuwig ondergewaardeerd topacteur Sam Rockwell. Omdat het tweede seizoen tien in plaats van zes afleveringen heeft, is er sowieso meer ruimte voor het uitdiepen van de bijrollen die in het eerste seizoen onderbelicht bleven. Dit maakt de serie rijker en een heel stuk grappiger, ook omdat er zo iets minder tijd is voor Frank’s deprimerende negativiteit.

Bill Burr vraagt ook in seizoen twee de wereld op meeslepende wijze om begrip voor deze geromantiseerde versie van zijn eigen vader, die in de jaren zeventig de strijd tegen het leven op onaangename wijze aan het verliezen is. Alle welbekende thema’s van het discodecennium komen langs: seksisme op de werkvloer, swingerfeestjes en een dijk van een economische crisis. De ontknoping van seizoen twee is niet minder dan briljant, en voelt als een echte beloning voor het kijken van de negen voorgaande afleveringen.