Emily in Paris S02E01: gewiekste maar sympathieke brunette

Emily Cooper (Lily Collins) liet vorig seizoen zien wat ze in haar mars heeft: ze is – natuurlijk, duh - veel meer dan het stereotype van de domme brunette. Zo kan ze uitstekend onderhandelen, heeft ze oog voor detail, en is ze een manipulator pur sang. Wat dat betreft is de aanvankelijke scepsis van ondergetekende zo goed als sneeuw voor de zon verdwenen. Hoewel Emily in Paris ook in het tweede seizoen natuurlijk gewoon een weinig verheffende, melodramatische komedie is. Met een hoofdpersoon die zich bevindt in een spagaat. Immers: Gabriel (Lucas Bravo) bleef voor Emily in Parijs, maar Emily staat op het punt om met Mathieu (Charles Martins) af te reizen voor een tripje naar Saint-Tropez.

Het is dus kiezen geblazen. En sowieso wil Emily, zoals ze eerder al zo mooi zei, Gabriel niet delen met zijn ex-vriendin (en haar vriendin) Camille (Camille Razat): ‘Ik kan de crêpe niet delen, ik wil de hele crêpe.’ En over crêpe gesproken: Mindy (Ashley Park) werkt als een drag queen genaamd ‘La dame pipi’ (de plassende vrouw) en als toiletvrouw, en doopt zichzelf daardoor helaas ook soms om tot ‘Madame poo poo’, vanwege de onsmakelijke geuren die haar tegemoetkomen – ze hoopt natuurlijk dat de gasten van de nachtclub waarin ze frequent optreedt hun nummertjes twee thuis doen.

Maar terug naar Emily, de Amerikaanse kolonist in het faux-Parijs (of het Parijs voor de rijken, het is maar hoe je het ziet). Zij heeft iedereen om haar vinger gewonden; de Fransen spreken nu nóg vaker Engels onderling. En de Fransen beschimpen zelfs elkaars provincies, getuige een observatie van Emily’s baas Sylvie (Philippine Leroy-Beaulieu) over Normandië: ‘Bah, vochtige stranden en appelcider.’ Emily is nog steeds voornemens om na een jaar weer terug te keren naar Chicago, maar dat is juist wat alle Amerikanen doen. Een toekomstige relatie met Gabriel, die in Parijs als chef zijn eigen restaurant mag opstarten, zal misschien betekenen dat Emily langer in de lichtstad zal blijven.

Een verrassing zou dat niet zijn. Van een fletse Sex and the City -kloon werd Emily in Paris een culthit. Een vreemde maar aandoenlijke eend in de bijt bij Netflix die smaakt naar meer. Dat het in de serie verbeelde Parijs niet per se het Parijs is weer menig Parijsganger graag aan denkt, moet maar voor lief worden genomen. Dat gaat, nu de Fransen Engels spreken, toch niet meer veranderen.