Drew Michael: Drew Michael: oplossingen voor onze oppervlakkigheden

‘Waar is de humor? Je bent uitsluitend op zoek naar erkenning’, aldus model en actrice Suki Waterhouse. Gedurende de publiekloze onemanshow van Drew Michael voert ze als Michaels denkbeeldige partner tussen de bedrijven door een aantal skypegesprekken met de komiek. Tegen het einde confronteert ze hem met zijn voorstelling, net zoals Michael de kijker confronteert met een keur aan dilemma’s. Ze heeft deels gelijk: Drew Michael is nergens hilarisch, zijn grappen zijn pijnlijk en zijn oratie is levensecht. In de Amerikaanse media wordt de vergelijking met Hannah Gadsby’s Nanette al gemaakt (een voorstellling met een gedeelte zonder grappen). Stand-up comedy is vliegensvlug aan het evolueren.

Of Drew Michael een nachtmens is? Die vraag staat centraal in een sykpegesprek met Suki Waterhouse. Het is een gesprek zoals twee geliefden dat voeren. Triviaal, waarachtig en casual. Na de conversatie begint Michael aan zijn tirade. Hij vertelt hoe hij in elke relatie zijn eigen oneffenheden projecteert op zijn partner. De frustratie weerklinkt in elk woord. Je zou ook kunnen stellen dat Michael zichzelf moreel heeft verplicht om openhartig te zeggen wat hij denkt – dat is een houding die zelfs bij komieken uiterst zeldzaam is.

Wat gebeurt er als je de waarheid spreekt? Dan deel je je waanzinnige gedachten. Michael heeft zelf gehoorproblemen evenals zijn grootmoeder. ‘Ze verstaat de helft niet. Dan denk ik: 'Ga nu eens dood.'' Hij vertelt hoe studiegenoten vreemd opkeken als hij tijdens het kijken van een film vroeg of de ondertiteling ook aan mocht. Dan schakelt hij naar een ander onderwerp: hij vraagt zich af waarom ‘we wél dieren eten, maar geen seks mogen hebben met diezelfde dieren’. Zijn diepzinnige observaties zijn als met chirurgische precisie gemaakte incisies in de ziel. 

Zoals zijn bespiegeling over zelfmoord. Hij wil niet dood, maar heeft er wel over nagedacht: in een waterpark zou hij de trekker van een pistool overhalen. Bovenop een glijbaan zou zijn lichaam al bloedend naar beneden rollen – zo zal men om zijn dood nog kunnen lachen. Dit zijn humoristische en tegelijk nihilistische verzinsels die bij Saturday Night Live, waar Michael tot vorig jaar voor schreef, nooit de eindstreep zouden halen.

 Je zou Michaels show kunnen betitelen als pathetisch melodrama, maar daar zijn de bovengenoemde voorbeelden te serieus en plechtstatig voor. Wat hij met zijn voorstelling bewerkstelligt is dat hij oplossingen aandraagt voor – bijvoorbeeld – onze oppervlakkigheden. Sommige mannen scheppen graag op over de grootte van hun geslachtsdeel. Michael ziet dat anders: ‘Laat je penis zo groot zijn als je hart en de omtrek een symbool van verandering.’ Zulke existentiële, sterk geformuleerde gedachten passeren zelden de revue in stand-up comedy. De vraag rijst echter of dit nog stand-up comedy is. Of dat stand-up comedy onderhevig is aan verandering.