Don’t Kill Me: aardige Twilight-kloon

Foto credits: Francesco Margutti / Warner Bros

De invloed van de Twilight -reeks – over de romantiek tussen een sterveling en een vampier – is nog altijd groot en ook te zien in Don’t Kill Me : een Italiaanse horrorfilm waarin een jonge dame (Alice Pagani speelt Mirta) na haar dood ineens weer ontwaakt. Ze blijkt een soort bloedzuigende zombie te zijn geworden. Haar vriendje Robin (Rocco Fasano lijkt zelfs sprekend op Robert Pattinson uit de Twilight -films) – met wie ze stierf nadat hij besloot dat ze ‘voor eeuwig samen moesten zijn’ in het hiernamaals – heeft het echter niet gered. Oftewel, hij blijft dood. Of toch niet?

Al snel begint Mirta te dolen door de wereld. Ze bezoekt haar ouders, en jaagt haar moeder de stuipen op het lijf, waarop ze in nachtclubs zoekt naar potentiële slachtoffers: om te kunnen ‘leven’ heeft ze bloed nodig. Maar dan blijkt dat Mirta achternagezeten wordt door een soort sekte die het heeft gemunt op ‘ondoden’ zoals zij – denk aan een genootschap dat al vanaf de middeleeuwen heksen en andere bovennatuurlijke verschijnselen bestrijdt. De film transformeert in die zin van een blik op de kalverliefde in een thriller.

En natuurlijk staan naast de jeugdige onbezonnenheid ook de vleselijke lusten centraal. Kennelijk zijn bloedzuigende zombies ook wellustige wezens. Filmmaker Andrea de Sica – de kleinzoon van Vittorio, bekend van het meesterwerk Ladri die biciclette (1948) – vinkt in die zin alle vakjes aan die horen bij een groteske puberfilm. Erg origineel is Don’t Kill Me dan ook niet, maar De Sica laat wel zien dat het maken van films bij zijn familie in het DNA zit.