Dit zijn wij S01E01: emotioneel gedwongen momenten

Foto credits: Tom Cornelissen

Oprechte verhalen vertellen is een kunst, vooral op televisie. De gelauwerde Amerikaanse serie This Is Us wist een breed publiek aan zich te binden middels melodramatische, maar authentieke verhalen, die een weerspiegeling zijn van de tijd en het menselijke leven, met de bijbehorende hoogtepunten en die o zo onvermijdelijke dieptepunten. 

De dramaserie Dit zijn wij is een adaptatie van de populaire serie, en plaatst het verhaal in een Nederlandse context. Dit is overigens geen nieuw fenomeen in ons medialandschap. Door de jaren heen waren er meerdere adaptaties van buitenlandse programma’s, zoals de sitcom Het Zonnetje in Huis, en meer recent de dramaserie Ik weet wie je bent en de jongerenserie Skam.

In Dit zijn wij volgen we het wel en wee van vier ogenschijnlijk niet-verbonden personages die hun 35 e verjaardag vieren op dezelfde dag, wanneer er een reeks levensveranderende gebeurtenissen zich ontvouwt. Zij zijn: het echtpaar Anna (Fockeline Ouwerkerk) en Johan (Vincent van der Valk) dat een drieling verwacht, Katja (Esmée van Kampen) die worstelt met haar gewicht en hulp zoekt, haar broer Kasper (Kay Greidanus), een soapacteur die een andere carrière nastreeft, en de succesvolle Edgar (Romano Haynes), die op zoek is naar zijn biologische vader.

Liefde, de dood en trauma. Het is een kunst om een welverdiend moment van emotionele ontlading te creëren, zonder dat je de kijker uitbuit om emoties af te dwingen met een gekweld plotpunt. Hier krijg je een glimp van hoe de dagen voor de personages verlopen, en de emoties die ze ervaren. Van het grote moment waarbij Kasper een inzinking heeft op de set van zijn sitcom voor een live-publiek, tot de kleinere momenten waarbij Edgar samen met zijn vrouw kijkt naar de voetbalwedstrijd van hun dochters, of Katja die zich stierlijk verveelt tijdens een praatgroepsessie voor dikkere mensen.

Regisseur Mark de Cloe (Rabarber) is overduidelijk een liefhebber van het originele materiaal. Opmerkelijk genoeg is er in de eerste aflevering geen eigen twist gegeven aan het verhaal. Het script volgt nauwkeurig de Amerikaanse versie: van de openingcredits en de dialogen, tot aan het camerawerk aan toe. Het acteerwerk hapert, en is soms juist op de explosieve, emotionele momenten verstild - wat mede komt door de gekozen timing in de dialogen. Desondanks leveren Ouwerkerk, Van Kampen, en Dennis Willekens als Jacob, solide werk af.

De Amerikaanse scenarist Dan Fogelman, maker van het origineel, heeft aanleg voor een goede karakterontwikkeling, maar Cloe had in samenwerking met scriptschrijver Inge Nirvana toch echt meer een eigen touch kunnen geven aan het script. De oer-Hollandse tintjes in de serie zijn bijvoorbeeld grapjes over Nederlandse acteurs zoals Daan Schuurmans en Simone Kleinsma, of oneliners gericht op het gegeven dat zelfs van de meest zure appels je nog een appeltaart kan bakken.

Dit zijn wij dient een authentieke stempel te drukken op het bronmateriaal. Er is immers behoefte aan meer dramaparels van eigen bodem.