Disenchantment S01E11: geestig maar amper memorabel

Matt Groening serveert de kijker in de tweede helft van het eerste seizoen van Disenchantment een vleugje Dante’s Inferno: prinses Bean (Abbi Jacobson) reist met haar trouwe kompaan Luci (Eric Andre) naar de krochten van de hel om haar andere volgeling Elfo (Nat Faxon) – die in de hemel resideert: volgt u het nog? -  weer terug naar Dreamland te halen.

Toegegeven, het laatste deel van de eerste seizoenshelft van Disenchantment was een stuk vermakelijker dan het eerste. En het was enigszins geestig dat Beans moeder Dagmar (Sharon Horgan, Catastrophe ) uiteindelijk degene was die heel Dreamland deed verstenen. Waarmee ze het hart van koning Zog (John DiMaggio) nogmaals brak. In de tweede seizoenshelft reist Bean met moederlief naar Maru – ‘de geboorteplaats van zand’ – waar ze de ‘rest van haar incestueuze familie’ – broer is met zus getrouwd - zal ontmoeten (dat Bean vervolgens aan haar moeder vraagt of ze met haar wil slapen krijgt hierdoor een grappige connotatie). Want Groening laat geen enkel moment onverlet om zijn cynische humor te etaleren.

Eenmaal in Maru blijkt Bean voorbestemd om een profeet te worden, en wordt ze gedwongen een bloedoffer te brengen in een tempel. Maar ze weet op tijd Luci – die in een kelder is opgesloten in een weckpot – te vinden, en vlucht naar het vagevuur. Onderwijl zien we hoe een verdrietige Zog zich in een uitgestorven stad probeert te behelpen.

Het is spijtig dat Groening zijn verhalen niet politiseert. Dat wil zeggen: Disenchantment is satire, maar het had ook relevante satire kunnen zijn; zoals The Simpsons , zijn geesteskindje, was. Vooral omdat Groenings materiaal an sich niet zo treffend is als bijvoorbeeld een Paradise PD. Niettemin zijn er genoeg hilarische momenten (denk aan: alliteraties, beeldend taalgebruik en oenige metaforen). Maar Disenchantment wordt ook in de tweede seizoenshelft nergens memorabel.