Designated Survivor S03E01: Jack Bauer is back

Wat zijn normale of echte mensen? Er wordt zo vaak over gesproken in de media. In het derde seizoen van Designated Survivor weet de man die per abuis in het Witte Huis kwam – we hebben het natuurlijk over Tom Kirkman (Kiefer Sutherland) – jan met de pet te bereiken. Hoe? Door tijdens toespraken gewoonweg te zeggen wat in hem opkomt. Intuïtie is zijn ogenschijnlijke beste vriend. Zo voorkomt hij dat zijn tegenstanders in de strijd om het presidentschap niet nog verder aan zijn stoelpoten kunnen zagen. Want, zo stelt hij: het systeem is verrot. Ironisch genoeg zou je dat ook populisme kunnen noemen – en is Kirkman niet al enige tijd onderdeel van het systeem?

Het derde seizoen staat in het teken van het consolideren van Kirkmans rol als 'commander in chief': daarvoor moet hij de verkiezingen winnen. Cornelius Moss (Geoff Pierson) manifesteert zich als zijn aartsvijand en speelt vuile spelletjes om zijn doel te bereiken. Om te winnen van de man die zich profileert als ‘onafhankelijk’. Alsof er in de realiteit, in het Amerikaanse publiek, zoiets bestaat als onafhankelijkheid. Dát is het probleem van Designated Survivor: de makers kiezen thema’s die aansluiten bij de huidige actualiteiten – denk aan 'fake news' – maar slagen er vervolgens niet in om daarmee hun show te voorzien van een urgente lading.

Designated Survivor lijkt in de verste verte niet op wat een politieke thriller zou moeten zijn: schurend tegen de gebeurtenissen van nu. Ja, er is gekonkel met de Russen. En ja, er wordt gerommeld in de marge. Maar wie de trompetten in de introtune hoort weet beter: het is oude-jongens-krentenbrood. Oftewel: Designated Survivor werd twee seizoenen uitgezonden bij de Amerikaanse televisiezender ABC en behoort tot de categorie: 'been there, done that'. Dat geldt ook voor het derde seizoen, dat in opdracht van Netflix werd geproduceerd. Die opdracht lijkt vooral te zijn voor de kijker die Jack Bauer (Sutherlands personage in 24) hoog in het vaandel heeft staan.

Dus is er méér en méér Sutherland te zien, en nu bij Netflix. In een hoogst patriottistische serie – de trompetten spreken boekdelen; net als de talloze referenties aan presidenten en honden. Het zijn geinig bedoelde knipogen naar een van dé politieke satires van de vorige eeuw: de komedie Wag the Dog (1997) van Barry Levinson. Zal Kirkman net als de president uit deze film proberen het publiek af te leiden van zijn negatieve kanten door een grotere gebeurtenis te ‘fabriceren’? En nog belangrijker: zal jan met de pet het begrijpen? En nóg belangrijker: zal Kirkman tot de conclusie komen dat ook zijn manier van zieltjes winnen niet zaligmakend is?