Deep/En Immersion S1E1: Lijden op z’n Frans

 

Alles, maar dan ook echt alles, aan deze driedelige serie schreeuwt: ‘Ik ben een film noir’. Weet u het nog? Gefilmd in zwart-wit, stemmingen zoals melancholie, vervreemding, somberheid, teleurstelling, morele corruptie staan centraal. Ook een vinkje bij de cynische, eenzame held, intriges en een grote, louche stad als decor.

Michel Serrero werkt als agent in Parijs met onmogelijke collega’s, woont sinds zijn vrouw hem verliet alleen met zijn opstandige puberdochter en hij ziet gekke dingen. Als zijn dochter boos is omdat hij kritische vragen stelt over een feestje waar ze heen wil en vervolgens een suikerpot leeggiet in de koffie, veranderen de suikerkorrels in een regenbui. Deze grafische effecten zijn prachtig en vallen op hun plaats als blijkt dat het niet refereert aan een herinnering, maar daadwerkelijk is wat hij ziet. Als hij dezelfde dag een MRI-scan laat maken in het ziekenhuis en het vonnis minder-dan-een-half jaar meekrijgt, wordt hij overspoeld door diezelfde regenbui. Echt of hallucinatie?

Zoals het genre voorschrijft, het strong en silent type vertelt niemand over zijn doodsvonnis en gaat als een renegade undercover bij een zeer agressieve en gewelddadige drugsdealer. Immers niets te verliezen. Is het berusting of valt straks alles op zijn plaats en helpt hij er onschuldige betrokkenen mee? Zijn dochter doet het met een vaste klant van de bende. De bange arrestant opgepakt voor dealen is zo vers aangekomen uit Afrika dat hij de bedragen op biljetten niet kan lezen. Het schreeuwt om problemen.

De harde wereld van de drugsmarkt is bekend, evenals de getroebleerde hoofdpersoon. Maar de film noir-aanpak compleet met sfeerbepalende jazz is verfrissend binnen het genre.

De oorspronkelijke titel En Immersion betekent onderdompeling. In de drugswereld uiteraard, maar verwijst ook naar de woorden van zijn arts die aankondigt: ‘U zult verdrinken.’