Death to 2021: kazige satire

2020 is qua ellende slechts een prelude van het rampjaar 2021, wordt aan het begin van Death to 2021 door voice-over Laurence Fishburne geproclameerd. Het satirische jaaroverzicht – ditmaal niet geschreven door Black Mirror -scenarist Charlie Brooker, maar door diens vakgenoot Ben Caudell ( Mandy ; The Cleaner ) – biedt dan ook een misantropische blik op de afgelopen twaalf maanden. Met opnieuw een reeks aan ‘talking heads’ die nieuwsbeelden en reconstructies van komisch bedoeld commentaar voorzien. Waaronder Hugh Grant als een historicus met archaïsche denkbeelden: zo zeurt zijn personage aan het begin van de show over voornaamwoorden en is de kazige toon – iets met woke – meteen gezet.

Het probleem – en daar heeft filmmaker Adam McKay óók last van, zie Don’t Look Up – is dat de realiteit zo kolderiek is dat satire nog nauwelijks een effect sorteert. Je moet dus met een zeer authentieke invalshoek komen, en die ontbreekt volkomen in Death to 2021. In plaats daarvan wordt er weer gegrapt over de leeftijd van de Amerikaanse president Biden, die schertsend een ‘jeugdige politieke vuurvogel’ wordt genoemd. En blijkt de nieuwscorrespondent (een rol van Lucy Liu) die aan het woord komt ooit aanwezig te zijn geweest bij de door Monica Lewinsky veroorzaakte ejaculatie van toenmalig president Bill Clinton.

Death to 2021 is gewoonweg flauw, misschien nog wel flauwer dan vorig jaar. Lucide observaties over het streamingtijdperk - met Bridgerton en Squid Game als aanlokkelijke vormen van escapisme – kunnen deze weeïgheid niet voorkomen. Bovendien leidt het zien van Death to 2021 bij menig kijker vast tot naargeestige gevoelens. Misschien moeten we het jaar met iets vreugdevollers afsluiten?