Dear Edward S01E01: ambitieus maar nog weinig verdiepend

Foto credits: Apple TV+

De eerste aflevering van Dear Edward doet bij vlagen denken aan de Home Alone -films. In hectische scènes bereiden families zich voor op hun reis. Later haasten diezelfde mensen zich op een luchthaven naar de gate. Het grote verschil met de komediefilms: het vliegtuig gaat neerstorten. Dus krijgt de ruzie die de jonge Edward (Colin O’Brien) met zijn moeder heeft luttele momenten voor de crash direct een naargeestige lading. Edward is namelijk de enige overlevende en zal de onmin nooit meer kunnen beslechten. Sowieso is Dear Edward vanuit het oogpunt van dramatisering interessant, want showrunner Jason Katims ( Friday Night Lights ) toont reizigers op een kantelpunt in hun leven.

Zo is er een tiener die, de vlucht gaat naar Los Angeles, van zijn moeder eist dat hij in hun nieuwe woonplaats gewoon naar school mag, in plaats van dat hij thuis les krijgt. Dat gaat evenwel dus niet gebeuren, aangezien alleen Edward de tragedie overleeft. Dus verlegt Katims al snel z’n focus naar andere nabestaanden, zoals een moeder (Connie Britton) en een politica (Anna Uzele) die intimi op de vlucht hebben. Dear Edward draait namelijk, net als het gelijknamige boek van Ann Napolitano waar Katims zijn serie op baseert, om de nasleep van de ramp. Hoe mensen met rouw omgaan; met de verwerking van een onwerkelijke gebeurtenis.

Het enige probleem van Katims geesteskind is dat het maken van een ensembleserie (een drama met veel personages) een flinke beproeving is. Je moet alle personages ruimte gunnen en uitdiepen, maar tegelijk voortdurend heen en weer schakelen. Dear Edward hapert precies op dat punt: er is net niet genoeg verdieping. Personages beklijven niet volledig. Misschien wordt dit manco in de volgende afleveringen hersteld, omdat de premisse van dit drama zonder twijfel fascineert.