De Sauertjes

Al op zijn 29ste van Derk Sauer de van ambitie overlopende hoofdredacteur van Nieuwe Revu. Hij was toen al een netwerker en zou dat tot op de dag van vandaag blijven. Op zijn veertiende had het Amstelveense scholiertje zich bekeerd tot de wereldrevolutie. Het was vooral zijn vader, als directeur van Sociaal Fonds Bouwnijverheid toonbeeld van burgerlijke oppassendheid, een gruwel van zijn maoïstische zoontje te moeten horen dat hij er als klassenvijand bij de komst van de revolutie als eerste zou aangaan. 

Volgens Derk representeerde zijn moeder meer de rebelse kant van zijn karakter. En dan was er nog zijn oom Peter Tazelaar (1920-1993), 'de echte soldaat van Oranje', wiens James Bond-achtige karakter diepe sporen moet hebben achtergelaten bij zijn (achter)neef. 

Ik had Derk Sauer vooral leren kennen via zijn echtgenote Ellen Verbeek. Ellen werkte destijds, tweede helft jaren 80, net als ondergetekende voor het weekblad Haagse Post, alwaar zij met vaardige hand de lifestyle-pagina's redigeerde. Zij had daarvoor bij Nieuwe Revu gewerkt, maar toen Derk en zij zich in elkaar verliefden had ze er opgezegd. 

Het moet op een avond in de jaren 80 geweest zijn dat ik met vervoegde bij de Sauertjes, die toen al een stijlvol optrekje in de Amsterdamse PF Hoofdstraat bewoonden. Vanaf deze uitgesproken on-arbeideristische locatie zouden we naar het in Rotterdam gevestigde hoofdkwartier van de SP rijden. Daar had Derk een paar journalisten verzameld voor een brainstorm moet de partijtop over de publicitaire strategie van de op dat vlak vaak nogal krampachtig opererende partij. Bij ons afscheid had Ellen heel hartelijk gezegd: 'Nou jongens, veel plezier straks, gaan jullie maar lekker links doen.'

Een paar jaar later hadden de Sauers de PC Hoofd verruild voor een nogal schamel flatje in een zo mogelijk nog neerslachtiger stemmende Moskouse buitenwijk. Die allesbehalve 'lekker links'-achtige levensomstandigheden leken Derk siberisch te laten. Tegenslagen zijn er om overwonnen te worden. Dat gold in zijn jonge jaren als maoistische partijganger, dat gold in de (actie)journalistiek en nu dus ook voor het ondernemerschap. 

In plaats van klagen over die onafzienbare rij Brezjnev-achtige beren op zijn pad vermaakte hij zich op de racefiets in Moskou dat volgens hem een uitgelezen fietslocatie vormde. Als ondernemer ging hij ook in racefiets-zaken, zoals hij later, samen met Ellen, ook in yoga-zaken was gegaan. 

Derk was naar Moskou gestuurd door VNU (uitgever van Nieuwe Revu) voor het opzetten van een op een doelgroep van welstandige buitenlanders gericht zogenoemd city magazine. Nadat die titel Moskow Magazine er was gekomen, zette Derk zijn zinnen op de serieuze nieuwskrant waaraan in de roerige tijden een schreeuwende behoefte leek te bestaan. dat werd Moskow Times, uitgegeven door Independent Media, een bedrijf dat behalve met wat eigen geld tot stand kwam door financiering door Sauers relaties nadat uitgever VNU was geschrokken vanwege het risico. 

Lees verder in VARAgids 32 vanaf bladzijde 22.