De gebruiksaanwijzing van Paulien Cornelisse

Paulien over de mail, probleempje: ‘Ik ben aan het hoesten dus we moeten het interview via de telefoon of Facetime doen. Of een game changing voorstel: per mail? Dat is misschien rustiger, omdat we allebei thuis een kind les moeten geven.’
Een flatten the curve-gesprek, waarom ook niet, het zal het eerste niet zijn en in het ergste geval doen we voorlopig niet anders. Dus twee dagen later:

Re: Hoe is het met je hoest? Het gaat wel, maar ik zit voortdurend te denken: voel ik al wat? Ik heb ook de app van het OLVG, waarvoor ik dagelijks mijn temperatuur moet doorgeven. Dat geeft denk ik een gevoel van controle ofzo. Ik krijg nu de hele tijd mails van het ziekenhuis terug met: ‘Er is geen reden om contact op te nemen,’ haha.

Ben jij een hypochonder?
Nou, normaal gesproken niet. Maar nu is het wel een uitzonderlijke situatie.

In welke mentale corona-fase zit je nu: paniek, berusting, nieuwsvreter of juist -vermijder? Wat gaat er door je héén, is eigenlijk de parapluvraag.
Wat ik het raarste vind, is dat het per half uur verschilt hoe ik me erover voel. Het ene moment ben ik helemaal Ma uit Het kleine huis op de prairie, en ben ik kleine projectjes aan het verzinnen, zoals het planten van zaadjes. Het andere moment kan ik alleen maar apocalyptisch naar het nieuws staren.

Je schreef een Volkskrantcolumn over jouw aardbevingbeleving in Japan en concludeerde dat je ongeschikt zou zijn voor een apocalyps. Maar wat als we daar nu op afstevenen? 
Dat is dus een groot probleem. Ik heb nooit het gevoel dat ik meteen weet wat ik ergens van vind. Nu ook weer: er zijn allemaal mensen om me heen die al heel stellige ideeën hebben over de maanden die gaan komen. Ik heb juist het gevoel dat ik voortdurend achter de feiten aan loop.

Maar stel hè, dat the end nearis, wat is dan jouw laatste avondmaal en wie nodig je uit? Het mogen ook fantasiefiguren zijn of reeds heengegane mensen. En het wordt gecaterd, daarover geen zorgen. 
Haha, wat een heerlijke vraag! Tja, in deze situatie zoek ik het toch in de familiesfeer. Gewoon mijn ouders, die ik nu niet kan zien, en mijn tante die al bijna 86 is. Als je me dit een paar weken geleden had gevraagd, dan had ik waarschijnlijk gezegd: Sei Shonagon, die in de tiende eeuw in JapanHet hoofdkussenboek schreef.

Dat boek bestaat uit lijstjes en observaties, op een manier alsof ze net zijn geschreven. Tegelijkertijd staan er ook dingen die je nu helemaal niet meer kunt snappen. Bijvoorbeeld dat ze het irritant vindt als andere vrou- wen hun tanden niet goed zwart maken. Ik zou willen zien of je met iemand uit zo’n heel ander tijdperk toch een soort connectie kunt voelen. Of dat het gewoon een heel lange, awkward maaltijd wordt. Qua eten zou ik het voor Sei Shonagon herkenbaar houden. Ik vermoed dat Japans eten uit de tiende eeuw best vies en weinig was. Tenminste, ik
heb in Japan een keer in een restaurant gegeten waar ze voedsel serveerden zoals ze vermoedelijk aten in de steentijd. Dat was de hele avond wachten op één wortel uit een klei-oventje. En dan moet je jezelf maar de hele tijd vertellen dat het ongelooflijk lekker
is. Als Sei niet zou kunnen, dan nodig ik Eddie Izzard uit, mijn favoriete comedian. Ik denk dat hij geruststellende dingen zou zeggen over de mensheid, en ik hoop dat hij ondertussen grappige dingen zou vertellen over dinosaurussen. Overigens, om je vraag voor te zijn, ik denk niet dat ik Sei en Eddie tegelijk aan tafel zou willen hebben, want het lijken me heel verschillende types en anders moet ik de hele tijd alles gaan zitten opvangen.


Lees meer in VARAgids 15 vanaf pagina 8.