De fundamenten van een échte (televisie)relatie bestaan ook uit details

De intieme Spaanse serie The New Years laat zien dat televisie vaker moet draaien om de kleine dingen des levens.

Ik hou van de kleine dingen in het leven. Een bakje pinda’s op een hotelkamer; een mooi glas-in-loodraam in een zijstraatje; een winkel die gelukkig nog een uur langer open is. Het zijn precies dat soort details waar televisiedrama’s vaak overheen kijken, in de drang om een groter verhaal te vertellen; om de belangrijke story arcs niet uit het oog te verliezen. Zodoende was ik in mijn nopjes met The New Years (Los Años Nuevos), een tiendelige serie die vanaf vorige week te zien is bij de streamingdienst MUBI. Daarin focust filmmaker Rodrigo Sorogoyen (Las Bestias, 2022) zich op de romance tussen twee Madrilenen.

Begin-dertigers Ana (Iria del Río) en Oscar (Francesco Carril) treffen elkaar op oudejaarsdag op een feestje van wederzijdse vrienden. Zij ziet dat hij een vrouw heeft waarmee hij een innige band heeft; hij ziet in Ana wat zijn vriendin, met wie hij in een knipperlichtrelatie verkeert, misschien wel mist. Ze kijken naar elkaar, raken in gesprek, en belanden tegen het einde van de eerste aflevering in bed. Sorogoyen volgt het stel vervolgens gedurende nog negen oudejaarsavonden. En als kijker ben je natuurlijk benieuwd naar hoe hun levens zich ontwikkelen en of de levenslijnen elkaar in de volgende jaren ook raken.

Maar wat mij vooral opviel is dat deze insteek, de focus op twee personages gedurende een etmaal, veel ruimte laat voor het kleine des levens. Als Ana op het eerste oudejaarsfeestje naar buiten gaat om een sigaret te roken, verschijnt Oscar op een gegeven moment ook op het dakterras. Hij kijkt vriendelijk en ietwat flirterig naar haar, en vraagt of hij ook een trekje mag van ‘de joint’. Als Ana aangeeft dat het om een sigaret gaat, strekt Oscar alsnog zijn arm uit. Hij wil Ana’s lippen proeven, zoveel is duidelijk. Maar zo’n moment mag in deze serie best even duren.

Ook de opmaat naar de vrijpartij is atypisch. De twee stappen eerst bij een ander stel in de auto en struinen daarna wat door Madrid. Zij met een roze koffer; hij met een glimlach. Eigenlijk verwacht je niet dat er een zwoele scène volgt. En Oscar vraagt Ana zelfs vriendelijk of ze met hem naar zijn appartement wil – zie je ook vrijwel nooit in films en televisieseries. Ondertussen praten de lovers in spé over hun toekomstplannen. Hij weet al wat het wordt (huisarts); zij staat op het punt om al dan niet tijdelijk te emigreren naar het Canadese Vancouver.

En als de twee in Oscars appartement belanden, voelt de seks waarachtig aan. Het zoenen is echt, de wisselwerking tussen de twee oogt zwoel maar geloofwaardig. Dankzij The New Years realiseerde ik me vooral dat televisiemakers uit gemakzucht of door druk van bovenaf van alles en nog wat, inclusief de intieme momenten, vatten in een soort inspiratieloze simulaties die we al ontelbare keren hebben gezien. Maar die relatie tussen Ana en Oscar, die is levensecht, onder meer dankzij Sorogoyens nauwgezette focus op de details en zijn convictie om de gebaande paden te mijden.

Omar Larabi en Bregtje Schudel schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films