De drugs zijn nooit weggeweest (van televisie)

Philadelphia, waar een fentanyl-epidemie heerst, is de opvallende plaats van handeling in recente misdaaddrama’s als Long Bright River, Dope Thief en Task.

Van de week vernam ik bij het Radio 1-programma Spraakmakers dat crack-cocaïne in opkomst is in Nederland. Medewerkers van opvangcentra zien ‘crack’, de drug die leidt tot een korte maar krachtige high, steeds vaker in het straatbeeld. Ik moest denken aan The Corner (1996), de serie die David Simon met David Mills schreef, op basis van zijn met Ed Burns geschreven gelijknamige boek. Simon en Burns bivakkeerden begin jaren negentig een jaar op een straat in Baltimore, waar ze een goed beeld kregen van de handel in crack en heroïne. In Simons The Wire is dat beeld, van een (deel van een) stad in de ban van drugs, eveneens te zien.

Baltimore kampte in die tijd ook met hoge moordcijfers. En Simon wilde logischerwijs met zijn televisiedrama’s deze problemen aan de kaak stellen. Televisie is soms een spiegel van de samenleving. De laatste tijd springt vooral Philadelphia in het oog. Een stad die net als Baltimore geliefd wordt door zijn inwoners. Maar ook een stad die kampt met een fentanyl-epidemie. De wijk Kensington wordt ook wel omschreven als een ‘openlucht drugsmarkt’. Treurige beelden van straten vol met junkies die zich voortbewegen als zombies zijn regelmatig te zien op sociale media.

Het is geen verrassing dat televisiemakers weer hun focus verleggen naar Philadelphia. Dat deden ze begin jaren negentig al, toen crack daar zijn intrede deed. Dat dit nu weer gebeurt zegt wezenlijk iets over het nijpende karakter van het probleem. Series als Long Bright River (Peacock), Dope Thief (Apple TV+) en Task (HBO Max) zien allemaal de distributie van drugs door bendes als het startpunt van hun narratief. Long Bright River speelt zich af in Kenginston, waar een jonge agente (Amanda Seyfried) zich ontfermt over vrouwen die op straat zwerven.

De dakloze dames gebruiken vaak drugs en zijn kwetsbaar. En dat is precies waar de serie op inzoomt: dat niemand om hen geeft terwijl de wereld schreeuwt om empathie. In Dope Thief dompelen twee minkukels (Brian Tyree Henry en Wagner Moura) zich onder in het drugsmilieu van Philadelphia, waar ze drugshuizen beroven. De twee zien in de beduimelde buurt waar ze wonen geen andere mogelijkheden; ze zijn als katten in het nauw. In Task proberen twee vuilnismannen (Tom Pelphrey en Raúl Castillo) hun lot te ontvluchten door net als de personages uit Dope Thief drugshandelaars te bestelen.

Ondanks de misère zijn deze series toch ietwat utopisch van aard. Het personage van Seyfried helpt jonge vrouwen, omdat ze droomt van een betere wereld. Je ziet in Long Bright River, Dope Thief en Task een minuscuul sprankje hoop, dat wordt gemaskeerd door een systeem dat al decennia niet meer werkt. Misschien zijn in Philadelphia de gevolgen van de handel in drugs momenteel beter zichtbaar dan tien jaar geleden. Het probleem zelf was ook in de periode ertussen niet opgelost. Een oplossing betekent dat je mensen de kans gunt op een volwaardig leven, met alles erop en eraan. Deze series herinneren de kijker er vooral aan dat dat een onmogelijkheid is in het Amerika van nu.

Omar Larabi en Bregtje Schudel schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films