We worden flink beïnvloed door onze ouders en opvoeding. Klaartje Quirijns maakte er een filmisch essay over: your mum and dad. De film laat zien hoe de dood van haar zusje haar gevormd heeft. Gaandeweg wordt duidelijk dat de film vooral ook over de toeschouwer gaat.
Als we elkaar telefonisch spreken, is inmiddels ook Londen – in navolging van Spanje, Italië en Frankrijk – in lockdown. Regisseur Klaartje Quirijns heeft de afgelopen dagen vanuit haar raam gezien hoe het steeds stiller werd op straat. Londen in rust – aan de oppervlakte dan. Quirijns woont er al jaren, met echtgenoot en twee dochters. Al woont de oudste sinds kort op kamers in Edinburgh, nu is ze ook weer tijdelijk thuis. Met haar moeder, die eind 70 is en in Nederland woont, belt ze regelmatig. ‘Over haar gezondheid maak ik me niet zo’n zorgen, wel over dat ze binnen moet blijven, dat is niks voor haar.’ Haar vader spreekt ze af en toe. ‘Mijn ouders zijn 51 jaar geleden gescheiden, maar ze eten een keer per week bij elkaar, dat kan dus even niet. Dat is jammer. Ik had een foto laten inlijsten voor ze, van mijn zusje. Die wilde ik ze geven, maar dat moet nu ook wachten.’
Afgelopen september kwam Your mum and dad uit, Quirijns nieuwe film. Een ego-document – al noemt ze het zelf liever niet zo – met aan de basis het gedicht van Philip Larkin uit 1971. ‘They fuck you up, your mum and dad, they may not mean to but they do,’ luidt de eerste zin. Het gedicht gaat over ouders die hun neuroses doorgeven aan hun kinderen, of ze dat nu willen of niet. Jaren geleden, Quirijns woonde nog in New York, begon ze de therapiesessies van haar goede vriend Michael Moskovitz vast te leggen. Het was de tijd, begin van deze eeuw, dat vooral in New York veel mensen in therapie waren. Michael, zelf psycholoog, lag wekelijks op de divan bij de vermaarde psychoanalist Kirkland Vaughans om zijn familiegeschiedenis te ontrafelen en vooral om in het reine te komen met zijn inmiddels overleden moeder, die, worstelend met haar eigen demonen, zijn leven flink op z’n kop had gezet. Quirijns wilde een film maken over the American dream, hoe iedereen succesvol door het leven gaat, een leven waarin je vooral niet je innerlijke worsteling tentoonspreidt, behalve dan in de kamer van de therapeut waar geheimen gewaarborgd zijn.