David Brent: Life On The Road: Niets meer dan een gimmick

Televisieserie The Office (2001-2003) was destijds een van de grootste komische revelaties op televisie. Met komiek Ricky Gervais in de hoofdrol als de racistische, seksistische en onuitstaanbare officemanager David Brent. Na twee seizoenen – en een dubbele kerstspecial – kreeg de komedieserie een remake in de Verenigde Staten. Maar de puristen weten dat de oorspronkelijke Britse grappen intussen legendarisch zijn. En David Brent is zonder twijfel een van de meest memorabele personages van deze eeuw. Al die jaren was er dan ook een groots verlangen naar een soort reünie; en dat is deze televisiefilm niet.

Ricky Gervais vertelt in interviews dat David Brent: Life On The Road vooral los moet worden gezien van The Office. Hij schreef de film ook zonder zijn schrijfpartner Stephen Merchant, en ook de cast uit die tijd ontbreekt volledig. Ruim vijftien jaar later blijft alleen de ietwat corpulente, en eigenlijk onzekere Brent over. Hij werkt als vertegenwoordiger bij een bedrijf dat toiletartikelen verkoopt. Terwijl hij zijn dagen slijt in zijn auto, ambieert hij een carrière als singer-songwriter. In de openingsscène krijgen we een voorproefje te horen. Brents perikelen op de snelweg, en zijn bezoek aan klanten zijn bewerkt tot een pakkende popsong.

Dat is mede te danken aan zijn band Foregone Conclusion (vrij vertaald: Verspeelde Uitkomst). Brent neemt voortijdig zijn pensioen op om met het muziekgezelschap te toeren in zijn hoop op eeuwige roem. Of zoals de rapper van de band stelt: ‘We lijken op elkaar, behalve dan dat hij wit is en zijn muziek afgrijselijk.’ Want Brent is boven alles een manische man die zichzelf overschat: ‘Ik verschijn eerst in je hoofd, en dan in je hart.’ Op kantoor heeft hij niet door hoezeer de helft van zijn collega’s hem verguizen. En op toer ziet hij niet in dat de geluidsman en zijn bandleden louter aanwezig zijn omdat hij ze royaal beloond.

De bassist stelt op een gegeven moment: ‘David is de personificatie van al onze beschamende momenten bij elkaar opgeteld.’ En dat geldt eveneens voor de film. David Brent was ruim een decennium geleden een karakter dat zo goed wist te ventileren hoe vervelend kantoorwerk in feite is. Gervais en Merchant creëerden in navolging van Rob Reiner ( This Is Spinal Tap ) en Christopher Guest ( Waiting for Guffman ) een nieuw hoofdstuk in de wereld van de mockumentary: een film – of in dit geval televisieserie – die de draak steekt met het documentairegenre.

Maar nu is David Brent verworden tot een karikatuur. Dat hij al zijn grappen moet uitleggen, is niets meer dan een gimmick, evenals zijn gebazel in de voice-over. Deze revival van David Brent is too little, to late. In het tijdperk na mockumentaries als Parks and Recreation (2009-2015) en Community (2009-2015) voelt zijn film, net als Christopher Guests laatste film Mascots (2016), gedateerd. Terug naar de openingsscène: Brent legt uit: ‘U kent me misschien van The Office.’ Ja. Daar kennen we je van. Had het zo gelaten.