Curb Your Enthusiasm S11E01: eeuwig de bad guy

Foto credit: HBO

‘Hoe kan het dat ik de bad guy ben?’ Ergens halverwege de eerste aflevering van het elfde (!) seizoen van Curb Your Enthusiasm legt komiek Larry David – die zoals gebruikelijk een gefictionaliseerde versie van zichzelf speelt - deze vraag al schreeuwend bij de kijker neer, nadat een golfkennis hem neerzet als opdringerig. David krijgt nog 6000 dollar van de beste man, en attendeert hem hierop wanneer hij erachter komt dat de kennis in kwestie is gediagnosticeerd met dementie: ‘Ik kan hem beter nu vragen, voordat hij het vergeet.’ Dat had hij natuurlijk beter niet kunnen doen, maar David kan het niet laten.

Mensen die het niet kunnen laten zijn soms, tegen wil en dank, de bad guy. Dat weet David maar al te goed. Curb Your Enthusiasm drijft op de plaatsvervangende schaamte die de komiek telkens weet op te roepen bij het kijkerspubliek. En een van de redenen waarom dit werkt is omdat David soms wél gelijk heeft en ontdekt dat hij door andere mensen voor de gek wordt gehouden. Zoals in de openingsscène – een verwijzing naar Billy Wilders film noir-klassieker Sunset Boulevard (1950) – waarin een lijk in Davids zwembad wordt aangetroffen. Dit blijkt een inbreker die na zijn criminele daad is gestruikeld en per abuis is verdronken.

Daar kan David toch niets aan doen? Jawel, blijkt al snel, hij had een hek om zijn zwembad moeten plaatsen. Dat is namelijk verplicht in Los Angeles. David ís de bad guy. Kolderieker wordt het niet in een aflevering waarin David alles uit de kast haalt: grappen over corona, buitengewoon geestige slapstick, en goede gastrollen van Jon Hamm, Lucy Liu en Albert Brooks. En ook Davids souffleur Leon Black (J.B. Smoove) laat zich weer van zijn meest naïef-agressieve kant zien wanneer hij bekent dat hij zijn aankomende reis naar Azië – ik ga de hele ‘motherfucker’ bezoeken – heeft bekostigd via een zwendelpraktijk.

Boven alles is Curb Your Enthusiasm, misschien wel meer dan ooit, een hoogst ironische beschimping van Hollywood. Waar men doet alsof zaken worden gedaan op basis van meritocratische waarden, maar waar je eigenlijk verder komt als je geld hebt, mensen kent, of mensen bedreigt. David leeft dus in een poppenkast, en soms lijkt hij de enige te zijn die zich hiervan bewust is.