Crashing S03: virtuoze komedietelevisie

Het derde seizoen van Crashing speelt zich grotendeels af in de New Yorkse Comedy Cellar – hét bastion van de stand-up komediecultuur – waar Pete (Pete Holmes) voor het eerst mag optreden. Na een toer langs een trits aan universiteiten – die hij het vorige seizoen voor elkaar wist te boksen met een ‘fatsoenlijke’ act – nodigt hij op zijn laatste adresje zijn voorprogramma, de laconieke komiek Jaboukie (Jaboukie Young-White), uit hem te vergezellen op zijn weg terug naar New York City. Zo stelt de boomlange sul zich op als de mentor van dit nieuwe talent. Totdat Pete’s act niet wordt omarmd door de uitbaatster van de club, die prompt Jaboukie wél een felbegeerde plek op het podium aanbiedt.

Daar is Pete in werkelijkheid natuurlijk erg kwaad over. Dat je zonder alle sores, zonder al die avonden met amper publiek, als jongeling ineens in de schijnwerpers staat. Het is niet eerlijk, in zijn ogen. Maar oudgediende Artie Lange (één van de fijnste rollen uit Crashing) vertelt hem dat het in de entertainmentwereld simpelweg zo werkt. Je hebt mensen wiens talent ineens wordt bevestigd. En je hebt mensen zoals Pete, die jaren moeten zwoegen - dat wordt ook vaak terloops gezegd in de show, bij een willekeurig optreden: ‘Die moet nog vijf jaar.’

Misschien komt het ook omdat Pete de studie naar zichzelf nog niet heeft afgerond. Hij heeft vaak de neiging om zich te voegen naar wie hij voor zich heeft. Gelukkig is Crashing een show vol komedietalent, en zijn er een hoop veteranen die hem van advies kunnen voorzien. Zoals Ray Romano, die zijn vakgenoot op het hart drukt dat hij ‘eerlijk, grappig en zichzelf’ moet zijn. Pete’s ex Ali (Jamie Lee) krijgt op haar beurt van komedielegende Emo Philips te horen dat hij zijn eerste optreden bij David Letterman ‘wel 200 keer’ repeteerde.

Uit die uitspraak kan je opmaken dat talent er niet altijd bij iedereen ineens is. En ook dat de mores van de komediewereld vooral tegenstrijdig zijn. Dat heeft ook met het métier zelf te maken: wat is grappig en wie bepaalt dat? Maar wie enigszins ingevoerd is in het wereldje voelt dat toch vaak wel enigszins aan. Pete’s nieuwe love interest, Kittie (een glansrol van Madeline Wise), heeft weinig tot geen affiniteit met komieken, die ze ‘narcistisch’ vindt. Behalve dan haar nieuwe lover, met wie ze in menig kleedruimte van menig winkelketen de liefde bedrijft.

‘Jij wil bewonderd worden’, zo ontmaskert ze haar geliefde. Pete ontkent. Hoewel in het derde seizoen nog duidelijker wordt dat de altijd naïeve knuffelbeer daarnaast ook een gemene, narcistische kant heeft. Zijn ex-vrouw Jessica (Lauren Lapkus) en haar nieuwe liefde Lief (George Basil speelt de man die Pete’s vrouw voor zijn neus wegkaapte) zijn Pete’s trouwste fans en misschien ook wel beste vrienden. Dat ziet hij echter niet zo, omdat hij voortdurend baadt in zelfmedelijden; wanneer ga ik het maken, waarom ben ik er nog niet? Misschien is de subtekst wel: komieken zijn klootzakken. Dat zeggen ze tenminste dikwijls over zichzelf.

Er is op het moment geen enkele televisieserie die zo dicht op de huid zit van komedie, en de kunst zo goed weet te visualiseren, dan Crashing. Zelfs de kritiek op sommige witte mannen – die eigenlijk de nieuwbakken diversiteit in het vak wel eng vinden – passeert de revue. Waarmee showrunner Pete Holmes impliciet ingaat op de discussies die nu spelen in zijn vakgebied. En die gaan ook over de Comedy Cellar, waar Louis C.K. vorig jaar onverwachts zijn rentree mocht maken. En daar kreeg hij véél kritiek op, hoewel het publiek uit zijn hand at, op een paar geschrokken vrouwen na.

Die ‘geschrokken’ vrouwen, en hun zienswijzen, komen in Crashing in het scenario onder meer terug in de gefundeerde klachten die Ali heeft over haar collega Jason (Dov Davidoff) en zijn misogyne act. Zo kan je lachen om en leren van de komedieserie, waarin ook de louterende momenten de moeite waard zijn. Holmes weet met zijn geestige observatiehumor én met zijn fijne drama te ontroeren.