Column Claudia de Breij: Spijt

Als we er nou gewoon eens heel even uit mochten?

Heel even uit 2020?
Dat zou ik graag willen.
Want het gaat de hele tijd over corona, en als het niet over corona gaat, dan over iets anders, zo mogelijk nog verschrikkelijkers.

In de categorie ‘ander nieuws dan corona-gerelateerd’ zag ik zojuist beelden van de begrafenis van Samuel Paty, de Franse docent die, omdat hij les gaf over precies datgene waarop de Franse (sterker: de Europese) maatschappij gebouwd is, werd onthoofd.
Hij gaf les over de vrijheid van mengingsuiting en liet in dat kader mohammedcartoons zien. Je weet wel, die tekeningen waar de redactie van Charlie Hebdo om is afgeslacht. Wie ze liever niet wilde zien, omwille van zijn of haar geloofsovertuiging, mocht de klas verlaten.
De vader van een leerlinge uit die klas maakte er online een verhaal van over dat zijn dochter de klas uit was gestuurd om haar geloof, een stel radicale idioten blies het nieuws op. Tot een 18 jaar geleden in Moskou geboren dwaas het als zijn taak zag de leraar de keel door te snijden. Helemaal. Onthoofden, het woord maakt me iedere keer als ik het hoor misselijk.
Er is van dat nieuws dat je eerst niet tot je wilt laten doordringen. In de permanente alarmfase waarin je je deze dagen als gemiddelde nieuwsconsument bevindt, kun je soms een bericht even niet binnen laten. Niet uit lafheid, maar uit zelfbescherming geef ik mezelf soms een tik op de vingers als ik weer op twitter wil scrollen door de timeline van Saskia Belleman, de uitstekende misdaadjournaliste van De Telegraaf. Zij legt nauwkeurig, met enorme kennis van zaken en een mooi taalgevoel vast wat er live in de rechtzaal gebeurt, bijvoorbeeld tijdens de zaak over de moord op Nicky Verstappen. Omdat ik nieuwsgierig ben, omdat ik wil dat het recht zegeviert en omdat ik net zo sensatiebelust ben als u, lees ik haar graag. Maar soms kan ik dat beter niet doen. Te lezen hoe kapot de ouders van Nicky zijn als Jos B. zijn antwoorden geeft – ik knap er niet van op. Dus soms leg ik mezelf, alsof ik mijn eigen vader en moeder ben, even een (sociale) media-verbod op. Lees eens een boek, oefen eens op je gitaar, haal de vaatwasser leeg. Leef.
Dat helpt. Maar in het geval van Samuel Paty heb ik er spijt van dat ik het zo laf heb willen doseren, dat ik het nieuws kennelijk niet in één keer in alle omvang tot me heb genomen. Ik schaam me een beetje, zeker als ik de beelden van zijn begrafenis zie. Dit is geen nieuwsbericht dat je weg kunt klikken. Daar ligt echt een dode man, in die kist die de soldaten, op de klanken van U2’s ‘One’ plechtig dragen op hun schouders. Wat zegt dat over onze tijd? Over vrijheid? Over recht?
Daarna komt het nieuwsbericht over de excuses van de koning, voor zijn slechtste moment van dit jaar; het reisje naar Griekenland. Ik slik vijftien flauwe grappen in en denk aan zijn beste moment van dit jaar, tijdens de speech op de Dam: ‘Het minste wat we kunnen doen is: niet wegkijken. Niet goedpraten. Niet uitwissen. Niet apart zetten. Niet ‘normaal’ maken wat niet normaal is. En: onze vrije, democratische rechtsstaat koesteren en verdedigen. Want alleen die biedt bescherming tegen willekeur en waanzin.’

Meer Claudia de Breij? Lees iedere week haar column in de VARAgids!