Binnen bij: Connie en Ischa

Plaats van handeling is een op papier driesterren-, maar voor het gevoel tweesterrenhotel op het Rokin in Amsterdam. Sinds de hoteliers nagenoeg geen toeristen meer kunnen verwelkomen (‘Gisteravond nul kamers bezet, vanavond drie,’ vertrouwt de bazin me somber toe) verhuren veel hotels dagkamers aan werkenden die thuis de muren op zich af zien komen.
‘Mag ik er een interview doen met twee vrouwen?’ had ik per mail gevraagd (opmerkelijk dat ik, om elke schijn te vermijden, hun gender benoemde). ‘Geen probleem, we zetten drie stoelen neer,’ kwam er per ommegaande terug. Er staan ook drie bedden, blijkt, en als eerst Wende Snijders arriveert (‘ik heb het gevoel dat ik iets clandestiens kom doen’) en twee minuten later Connie Palmen (‘Ik heb het idee dat ik voor heel goedkope seks kom’) installeren ze zich allebei op de bedden. Terwijl Palmen de kussens in haar rug schikt, informeert ze wat zo’n kamer nou kost. ‘41 euro?’ Voor een hele dag privacy? Dat is niks!’

We zijn hier om over I.M. te praten, de door Michiel van Erp geregisseerde serie naar het boek van Connie Palmen, waarin Wende Snijders Palmen speelt. Het wordt een gesprek waarin verschillende lagen door elkaar lopen: de fictie van de speelfilm, de met fictie vermengde werkelijkheid van het boek en de werkelijkheid; de herinneringen aan de vier jaar die de relatie tussen Palmen en Ischa Meijer duurde, van februari 1991 – toen Palmen, net gedebuteerd met De wetten, door Meijer werd geïnterviewd – tot diens dood in 1995.
I.M. is het eerste boek van Palmen dat is verfilmd. Niet dat er nooit eerder interesse was. Maar Van Erp was blijven aandringen en uiteindelijk zegde Palmen toe. Tot haar eigen verbazing. ‘Opeens hoorde ik mezelf oké zeggen. Ik dacht: misschien is het interessant om te kijken of het lukt, een verfilming.’ Van Erp was in de wolken. Er zat nog even een kink in de kabel. ‘Hij kwam langs met zijn producente en vroeg: “Heb je er weleens over gefantaseerd wie jou kan spelen?” ‘Wat?’ riep ik, ‘zit ik er ook in? O nee, dan gaat het niet door.’
Maar Palmen is van A en B zeg-gen. Verder geen bemoeienis. Behalve dat ze een veto eiste over het scenario. ‘Ik heb al heel wat scenario’s gezien van mijn boeken en vaak kon ik na twee pagina’s zeggen (ze slaat met haar handen een denkbeeldig boek dicht) alsjeblieft, weg ermee. Deze was goed. Nou ja, goed... goed... goed genoeg.’
Wende Snijders: ‘Michiel en ik gingen koffie drinken. “Ik zou het leuk vinden als jij Connie Palmen zou spelen,” zei hij. Ik geloof dat ik eerst riep dat ik niet kon acteren en toen iets over accenten en tomatensaus – dat Limburgse accenten zoiets zijn als tomatensaus in Italië: als je niet de goede snaar raakt, word je gelyncht in een volgend dorp, tweehonderd meter verderop.’ Van Erp wist
haar te overtuigen. Hij zocht niet iemand die er uitzag als Palmen of precies zo praatte als zij. Hetzelfde gold voor de acteur die Ischa Meijer zou moeten spelen. Hij zocht acteurs die de energie van hun karakters konden vatten. ‘Dat is het mooie van de werkwijze van Michiel. Hij werkt met de balans tussen fictie en werkelijkheid en hij stopt altijd iets van de acteur in het personage. Misschien was het mijn autonomie die hem aansprak en die hij bij ons alletwee zag.’

Lees verder in VARAgids 51 vanaf pagina 30.