Come join us: de body snatchers zijn terug in Pluribus

Waar het buitenaardse invasies betreft verloopt die in Pluribus uitermate vreedzaam. Maar het einddoel blijft hetzelfde.

Eén van de meest angstaanjagende scenario’s van een buitenaardse invasie vond ik zelf altijd die in het boek The Body Snatchers van Jack Finney uit 1955 (inmiddels al meerdere keren verfilmd, het meest gedenkwaardig in 1978 onder de titel Invasion of the Body Snatchers met Donald Sutherland in de hoofdrol).

Buitenaardse peulen dwarrelen neer op aarde, en nemen de gedaante aan van bestaande mensen (het origineel wordt vernietigd). Het boek speelde destijds behendig in op de angst voor communisme. Je wist immers maar nooit wie er een communist was. Iedereen kon er eentje zijn! Daarnaast stond communisme voor veel Amerikanen gelijk aan blind conformisme en verlies van individualiteit. Maar nog steeds is het een krachtig horrorbeeld: de mensen om je heen, ook je naasten, zijn opeens ‘anders’, en willen ook dat dat met jou gebeurt.

De nieuwe serie Pluribus (waarvan 26 december bij Apple TV de seizoensfinale verschijnt) van Vince Gilligan (Breaking Bad, Better Call Saul) neemt ditzelfde idee, maar geeft het een originele twist. Een mysterieus buitenaards signaal zorgt ervoor dat bijna alle bewoners op aarde worden besmet met een soort blijheidsvirus. Iedereen is opeens continu gelukkig. Iedereen, behalve twaalf, onder wie streekromanschrijfster Carol (Rhea Seehorn, Better Call Saul).

In tegenstelling tot The Body Snatchers verloopt de invasie in Pluribus buitengewoon vreedzaam. Alle geïnfecteerde mensen zijn overdreven zachtaardig en behulpzaam naar de twaalf overblijvers, en willen er alles aan doen om het hen naar de zin te maken. Zelfs als ze, zoals in het geval van Carol, vragen om een handgranaat. In Pluribus is ook meteen duidelijk wie er besmet is en wie niet. Iedereen die is veranderd wordt onderdeel van het collectief bewustzijn, dus je kan ook niet doen alsof.

De meeste van Carols lotgenoten passen zich al snel aan aan de nieuwe situatie. Eentje claimt direct Air Force One als zijn persoonlijke vliegtuig, en settelt in Las Vegas om daar scènes uit Bond-films na te spelen en met zoveel mogelijk dames het bed in te duiken (niemand zegt immers nee). Carol is minder meegaand. Het feit dat haar literaire agent en beste vriendin (Miriam Shor, Younger) voor haar neus aan de besmetting overleed helpt wellicht ook niet mee.

Want al zijn er duidelijke plussen – geen hebzucht, geen dierenleed, geen oorlog, geen geweld (iets wat The Invasion uit 2007 met Nicole Kidman ook aanstipte) – er gaat ook veel verloren. De ‘Ander’ geeft niet om kunst, of om cultuur. Niemand zal meer creëren puur om het creëren. En hun continue zijige glimlach en zalvende woorden doen Carol verdacht veel denken aan die van haar leiders in het conversiekamp waar ze ooit gedwongen moest verblijven, om zo af te komen van haar lesbische neigingen.

Iedereen die is veranderd, is er oprecht van overtuigd dat dit het beste is dat hen is overkomen. Maar het feit blijft dat geen van de mensen van tevoren is gevraagd of ze dit wel wilden. Achteraf is het makkelijk praten. Het broertje van Bill in It zweert ook dat het leven met killerclown Pennywise in de riolen geweldig is. En hoe diep is nu echt de connectie die Carol voelt met Zosia (Karolina Wydra), haar toegewezen chaperonne, die niet uit persoonlijke overwegingen bij Carol is, maar puur omdat Carol dat wil?

Hoe pacifistisch ze zich ook gedragen (niemand van de twaalf zal worden gedwongen te veranderen), uiteindelijk is het einddoel hetzelfde als die in The Body Snatchers: iedereen moet om.

Bregtje Schudel en Omar Larabi schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films