Column: Warnerbobo krijgt veeg uit de pan

In de strijd om kunst versus content wist Netflix afgelopen week Greta Gerwig (de vrouw achter Barbie) te strikken. Een gotspe!

Vroeger, heel vroeger, gaven directeuren van filmstudio’s nog om kunst. Ik stel niet dat vroeger alles beter was. Maar toen Jack Warner nog aan het roer stond van Warner Brothers was het evident dat hij een doel had: mooie films produceren. Denk bijvoorbeeld aan Casablanca (1942). Dat ligt klaarblijkelijk tegenwoordig wel iets anders. Afgelopen week kwam David Zaslav, de CEO van Warner Bros. Discovery (en de baas van HBO Max), opnieuw onder vuur te liggen. Filmjournalist Jason Bailey fileerde de bestuurder vakkundig in een artikel voor het tijdschrift GQ. Maar: een eindredacteur bij het magazine wilde enkele passages schrappen (smeuïg detail: die eindredacteur gaat een film maken voor Warner en dus voor Zaslav). 

Daar ging Bailey niet in mee. Hij wilde dat zijn naam uit het stuk zou worden geschrapt. Het oorspronkelijke stuk verscheen wel op internet. Daarin somt de journalist op waar het bij Zaslav fout gaat: hij maakte van Discovery een zender vol ‘realitytroep’; het is hem niet te doen om kwaliteit maar om ‘content’; Zaslav liet grote titels zoals Westworldverwijderen. Tot overmaat van ramp werd vorige week bekend dat vijf medewerkers van Warner die verantwoordelijk zijn voor het curatorschap van de filmklassiekerzender TCM (Turner Classic Movies) zijn ontslagen. Dat leidde meteen tot de nodige reuring.

Veel mensen uit Hollywood zijn als het gaat om filmliefde opgegroeid met en opgevoed door TCM. Maar erg veel mensen kijken er kennelijk niet naar, en kijkcijfers zijn voor Zaslav vrijwel altijd dé graadmeter. Dat is een ontwikkeling die desastreus is. Maar goed: als je als filmstudio alleen maar films wilt maken voor het grote publiek, dan heb je ook makers nodig. Dus ga je vissen in de regisseurspool. En dan zijn er kennelijk filmmakers met weinig scrupules. Zo gaat Oscarwinnaar Sarah Polley (haar Women Talking uit 2022 was weer een overweldigende filmervaring) een live-action-versie van Bambi maken. Mijn hemel. 

Waarom? Voor het geld waarschijnlijk. Dit kan geen artistiek bevredigende ervaring zijn. Nog een voorbeeld: Greta Gerwig, de vrouw achter Barbie (2023), is door Netflix gestrikt voor twee Chronicles of Narnia-films. Bah. Waarom zou je twee jaar van je leven wijden aan franchisemeuk? Ja, Gerwig maakte al vrij grote studiofilms (zie Little Women, 2019) maar dat waren wél goede films. Nu is ze de zoveelste naam van betekenis die is ingelijfd door Netflix – een streamingdienst waar af en toe een memorabele film verschijnt (zie The Irishman, 2019). Netflix staat net als veel concurrenten ook bekend om een vloedgolf aan esthetisch generieke ‘content’.

Ironisch genoeg beklaagde filmmaker Xavier Dolan (J’ai tué ma mère, 2009) zich afgelopen week over het feit dat hij (hij is trouwens pas 34) twee jaar werken aan een film wel érg lang vindt. Zeker als er daarna geen publiek op afkomt. Opvallend aan deze uitspraak is dat vrijwel al zijn films te zien waren op grote filmfestivals en in Cannes in première gingen - een publiek, al was het klein, had hij wel altijd. Ik moet ook bekennen dat ik weinig om z’n oeuvre geef. Kan hij niet al die franchisefilms gaan regisseren? Dan heeft hij in ieder geval een kijkersgarantie. Misschien moeten Zaslav en Dolan de handen ineenslaan zodat Gerwig en Polley échte films kunnen maken.