Column: verslaafd aan The Crown

Vorige week kondigde Peter Morgan aan dat er een zesde seizoen zal verschijnen van zijn geesteskind, The Crown. Ik was verheugd. Met ontzettend veel plezier keek ik met m’n vrouw naar de eerste drie seizoenen. We kijken reikhalzend uit naar het vierde seizoen, dat aankomend najaar in première gaat. Ik was evenwel nooit een liefhebber geworden van het kostuumdrama, als ik het niet had moeten zien voor een podcast die ik vorig jaar maakte met mijn collega-columnist Bregtje Schudel. Ze stelde een aflevering over kostuumdrama’s voor, en toen moest ik wel. Of beter: toen had ik een excuus.

Ik heb een beetje een haat-liefdeverhouding met kostuumdrama’s. Ik associeer ze met plechtstatig taalgebruik, grote gestes en zelfingenomen personages. Daar heb ik niet altijd zin in. Hoewel ik jaren geleden al snel verslaafd raakte aan Downton Abbey. Ik ben in dat opzicht min of meer een wandelende tegenstelling. Want ondanks dat ik mijn televisie op vrijdagavond niet direct zou afstemmen op The Crown, is het stiekem toch fijn dat je er in zekere zin toe gedwongen wordt om het te gaan kijken. Dan heb je, om het eufemistisch te stellen, een zakelijke motivatie die je buiten je comfortzone dwingt.

Het heeft ook te maken met het feit dat je in dit tijdperk van ‘ Peak TV ’ de krenten uit de pap moet halen. Dan moet je wel eerst weten wat de krenten zijn – en dat vergt tijd. Zo probeer je als televisierecensent aan het begin van het jaar zoveel mogelijk te kijken en raak je al snel het spoor bijster. Dan moet je prioriteiten gaan stellen. Wat is belangrijk en wat niet? Al snel verschijnen er op mijn werkbureau allerlei lijstjes. Van televisiedrama’s die ik voor het einde van het jaar écht moet zien. Maar zoals Emily Nussbaum – de televisiecritica van het tijdschrift The New Yorker – vorig jaar al omschreef: het is niet meer te doen.

Daar komt volgend jaar misschien wel verandering in, als we een periode van droogte tegemoet gaan. Er is dankzij de coronacrisis immers al maanden niet gefilmd. Productiemaatschappijen beginnen langzaam maar zeker weer te denken aan filmschema’s, het bouwen van sets en het introduceren van social distancing onder casts. Oftewel, er is een aanzienlijke kans dat er dan gedurende een hopelijk korte periode ineens niet zoveel meer te kiezen is. Dat klinkt eigenlijk helemaal niet zo slecht, want dan verdwijnt mijn keuzestress misschien ook als sneeuw voor de zon.

Hoewel er altijd – ook in tijden van schaarste – nieuwe en oude titels blijven die mij op het eerste gezicht niet aanspreken, maar waar ik bij nader inzien verliefd op raak. Zo raadde Bregtje mij ook Fleabag aan, en dat bleek een meesterwerk. Ik kan nog wel even doorgaan. Hoezeer ik mezelf zie als een televisiecarnivoor – een allesvreter – heb ik ook mijn onbewuste voorkeuren. Dan is er niets leuker dan door andere televisiefanaten te worden wakker geschud. Waarop je ineens 30 uur lang verstrikt raakt in de intriges in Buckingham Palace – omdat je ondanks je republikeinse denkbeelden ook stiekem verlangt naar een al dan niet gefictionaliseerd kijkje achter de koninklijke schermen.