Column: vaarwel bingewatchen

Sinds mijn vrouw en ik kinderen hebben is het bingewatchen voorbij. Jarenlang keken we alles wat los en vast zat: van Lost tot documentaireseries van Ken Burns; van The Office tot Twin Peaks. Dat kon natuurlijk pas als een heel seizoen van een serie verkrijgbaar was. Niettemin keken we in een moordend tempo. Ik kan me ook nog heel goed herinneren dat toen we verknocht raakten aan The Sopranos ik in het weekend regelmatig in de avond nog haastig op de fiets stapte naar de videotheek om de volgende afleveringen te huren. Dat was natuurlijk ruim voor het streamingtijdperk.

Nu zijn we al vanaf eind augustus bezig met Friday Night Lights (2006-2010). Een drama over een American footballcoach – een fenomenale rol van Kyle Chandler – die in een onbeduidend Texaans dorp elk jaar probeert staatskampioen te worden met zijn team, en de grootste talenten die hij onder zijn hoede heeft probeert klaar te stomen voor een profcarrière. Ik wil trouwens wel benadrukken dat Friday Night Lights amper over de sport gaat en vooral over de families erachter; net zoals The Sopranos in feite ook een familiedrama was en de gangsterpraktijken min of meer bijzaak waren. Maar goed, we kijken ongeveer drie afleveringen per week (we kijken ook nog twee films, en kijken door de week eigenlijk nauwelijks naar televisiedrama's).

Een slakkentempo dus. En als we vakantie hebben kijken we elke avond. Intussen zijn we aanbeland bij het laatste seizoen en merk ik dat ik gaandeweg wordt overmand door weemoed. Weemoed die uiteindelijk plaats maakt voor een leeg gevoel. Een soort milde vorm van rouw. Aan het einde weet je dat het verhaal niet verdergaat. Dit is het. En het duurt even – vaak enkele jaren – voordat je bereid bent om de hele bups weer overnieuw te zien. Omdat je dan pas het vermoeden hebt dat je een groot deel van de verhaallijnen alweer bent vergeten.

Dat doen we trouwens niet met alle televisieseries. Herkijken is uitsluitend voorbehouden aan de groten: The Sopranos , The Wire , Frasier , Seinfeld , Father Ted en Deadwood. De laatstgenoemde titel – die ik al eens alleen zag – is ons volgende doel: er verschijnt aankomend jaar namelijk een koffietafelboek over het westerndrama. Er zijn 36 afleveringen à la een uur van Deadwood gemaakt, dus ik schat dat we er zo’n tweeëneenhalve maand over zullen doen en dat we eind dit jaar beginnen. Zodra het voorjaar wordt zullen wij dus weer iets nieuws moeten kiezen. Momenteel zingt China Beach door mijn hoofd: een televisiedrama uit 1988 dat zich afspeelt tijdens de Vietnamoorlog.

Buiten kijf staat dat we hier goed over moeten nadenken. Je bent de curator van je eigen leven en je kan als je maar weinig tijd hebt beter goed afgewogen beslissingen nemen. China Beach duurt zo’n 40 uur en daar zullen we dus ook weer een maand of drie mee zoet zijn. Dat maakt het kijken wel specialer. We kijken samen niet meer alles wat los en vast zit – dat doe ik voor mijn werk natuurlijk wel – maar naar één titel. Dat geeft ook een zekere rust. Je kan niet meer.

En nee, deze column is geen waarschuwing voor het nemen van kinderen. Tijd doorbrengen met je kids is natuurlijk veel belangrijker dan televisiekijken. Hoewel ik dus wel kan beamen dat bingewatchen en het hebben van kinderen elkaar slecht verdragen.