Logo VARAgids
De VARAgids online heeft uitgelichte artikelen, allerlei winacties, podcasts en het tv-overzicht.

Column Sinan Can: Misak Bedrosyan

30-11-2021
  •  
leestijd 2 minuten
  •  
195 keer bekeken
  •  
Column Sinan Can Cherry Prepr

Op een afgelegen erf in een buitenwijk van de Noord-Syrische stad Khamisli woont de 85 jaar oude pottenbakker Misak Bedrosyan. Een kleine man met een lange grijze baard en een overweldigende glimlach. Hij heeft gaten in zijn kleren en zit onder het zwarte stof. Hij lijkt eerder op een kunstenaar dan een pottenbakker. Rond zijn woonboerderij stikt het van de straatdieren, het armoedige erf van Misak is een veilige haven voor hen. Hij geeft ze te eten en verzorgt ze, alle dieren zijn welkom. Het is al bijna avond als ik bij hem aankom. Midden in de tuin zet hij een oude theepot op het vuur en begint te vertellen over zijn familie die al vijf generaties pottenbakt. Al 70 jaar maakt meester Misak de mooiste potten met zijn handen. In de jaren tachtig was hij zo goed dat zijn aardepotten al heel snel in alle uithoeken van Syrië werden verkocht. Rijk is hij nooit geworden omdat hij zijn geld altijd weggaf. ‘Geld is het minst belangrijke in mijn leven’, zegt hij met z’n twinkeloogjes. ‘Wat heb je eraan om het te sparen, je kan het niet meenemen als je sterft.’ Misak leeft op een halve vuilnisbelt, maar zijn levensgeluk is intens groot en keer op keer in het gesprek laat hij mij lachen.

Hij was zo’n goede pottenbakker dat hij er in de jaren 90 in de problemen mee kwam. Drie ambtenaren van het Syrische regime wilden dat hij hun vertelde wat het geheim was van zijn potten, die ongekend stevig en vuurbestendig waren. Hij weigerde te vertellen dat hij uit een uithoek in het noorden van Syrië langs de oevers van de rivier de Eufraat zijn klei haalde. ‘Ze hebben me geslagen Sinan.’ Terwijl hij het zegt, moet hij er zelf hard om lachen. ‘Nu de thee op is, kunnen we overgaan op de wijn’, zegt hij met een grote grijns. ‘Je kunt hier ook slapen, dan vertel ik je alles over het pottenbakken.’ Uiteindelijk praten we door totdat het weer licht wordt, en nog steeds lacht hij. Vroeg in de ochtend neem ik afscheid met een flinke knuffel en terwijl ik wegloop zegt hij: ‘Ik hoop dat ik je nog een keer zie.’

Meer Sinan Can? Lees iedere week zijn column in de VARAgids!

Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.

Altijd op de hoogte blijven van het laatste nieuws?

Ontvang elke werkdag de beste kijktips met de Avondeditie-nieuwsbrief