Column Sinan Can: Russische commandant

In de bloedhete zomer van 2017 reden we achter een militair konvooi op weg naar de olievelden in de buurt van de Syrische stad Maskanah. De bron van het zwarte goud was toen net een dag ervoor heroverd op IS, die met de olie-inkomsten hun zelfbenoemde staat onderhielden. Aangekomen bij de installatie lagen er overal wapens en niet ontplofte granaten, dus we moesten heel goed opletten waar we liepen. Eenmaal aangekomen zagen we dat het Russische leger het olieveld had ingenomen. Terwijl we toestemming hadden van het Syrische regime om er te mogen filmen, moest ik me samen met mijn fixer melden bij de Russische commandant die in een van de gebouwen zat. Achter een tafeltje zat een kleine man van rond de 50 jaar oud met een uniform vol insignes en rangen. Ik heb als pacifist geen verstand van rangen en standen in militaire ordes, maar dat deze man een hoge militair was, zag ik onmiddellijk aan zijn uniform. In gebroken Engels vroeg hij wie ik was en wat ik kwam doen. Ik vertelde hem dat ik van de Nederlandse tv was en dat ik een documentair tweeluik aan het maken was over IS. Vervolgens viel er een lange stilte in de kamer, boog hij over zijn laptop en zei niks meer. Ik keek de fixer aan: wat nu? Ik vroeg nogmaals of we op deze locatie mochten filmen. De Rus keek op en zei dat het niet mocht. Dat we officieel toestemming van het Syrisch regime hadden, maakte geen indruk: hij keek me streng aan en zei dat die toestemming niks waard was. ‘Wij bepalen of er wel of niet wordt gefilmd.’ Vervolgens werd hij uit het niets boos en zei dat ik als Nederlander beter een documentaire kon maken over koeien, het enige nuttige aan Nederland. Om vervolgens nog een vervelende opmerking te maken over dat we nog steeds huilerig doen over dat ene vliegtuig (MH17). Ik moest het terrein zo snel mogelijk verlaten, wat anders zouden we grote problemen krijgen. Oftewel: of we wilde oprotten. Hoe deze man heette heb ik niet kunnen achterhalen, maar hoe de Russen opereerden in Syrië heb ik van dichtbij meegemaakt. Met dat in het achterhoofd zie ik wat er nu gebeurt in Oekraïne.

Meer Sinan Can? Lees iedere week zijn column in de VARAgids!