Column Sinan Can: Ashley

In de loop der jaren heb ik in het Midden-Oosten heel wat verhalen gehoord. De mooiste liefdesverhalen schrijf ik op in een notitieboekje. Zodat ik ze niet vergeet. Liefde is immers de mooiste menselijke emotie.  

Zo bladerde ik onlangs in mijn boekje en stuitte ik op het verhaal van de Australische student Ashley Johnson. Ik sliep ooit in een safehouse in Noord-Syrië waar Ashley ook had gewoond. Aan de muur hing een foto van hem. De gastheer vertelde me dat Ashley vanuit Australië was gekomen om – samen met de Koerden – tegen IS te vechten. Hij had zich vrijwillig gemeld en was gesneuveld bij een gevecht niet ver van dit safehouse. De moeder van Ashley was gekomen om een krans te leggen op de plek waar hij was omgekomen. Zijn vriendin was niet mee met haar schoonmoeder omdat ze ziek was van verdriet.

In het Midden-Oosten kent men van oudsher vele dramatische liefdesverhalen. Zo kent iedereen het verhaal van Layla en Majnun. Layla werd gedwongen om met een andere jongen te trouwen en dat zorgde voor immens verdriet bij Majnun. Hij werd gek van liefdesverdriet en ging door de woestijn zwerven. Niemand heeft hem ooit teruggezien. Layla heeft zich toen van een rots geworpen, zo wil het verhaal.

En dan is er nog het Perzische liefdesverhaal over Shirin en Farhad. Shirin is een prinses en Farhad een man van eenvoudige afkomst. De vader van Shirin wil de hand van zijn dochter niet geven aan een eenvoudige man en verzint daarom een list. Farhad moet een tunnel graven door een berg. Pas als hem dat lukt, mag hij met Shirin trouwen. Farhad begint aan zijn onmogelijke taak. Het graven gaat langzaam. Na jaren wordt tegen hem gezegd dat Shirin is overleden. Gedreven door verdriet pleegt Farhad zelfmoord. Niet veel later krijgt Shirin het nieuws over Farhad en ook zij sterft van verdriet. 

Liefdesverhalen hebben vaak iets gemeen: ze eindigen dramatisch. Zo ook het verhaal van Ashley Johnson – wiens portret in dat Syrische safehouse hangt – en zijn vriendin, die duizenden kilometers verderop leeft met een immens verdriet. 

Meer Sinan Can? Lees iedere week zijn column in de VARAgids!