Column Sinan Can: Köksal

Ruim een week geleden deed ik mee aan een protest op de Dam in Amsterdam tegen femicide in Turkije, waar symbolisch 70 vrouwenschoenen geplaatst werden en die symbool stonden voor de 70 vrouwen die de afgelopen maanden in Turkije werden vermoord. De actie was bedacht en georganiseerd door columnist Yesim Candan en publicist Stella Bergsma. Ik heb een gedicht voorgedragen van vriendin Nazmiye Oral, maar het liefst had ik er met 70 mannen gestaan als statement naar de mannen die elke dag vrouwen verkrachten, uitbuiten, vernederen, mishandelen en vermoorden en dag in dag uit met ongelijkheid en seksisme bejegenen.
In de trein terug naar huis moest ik denken aan een verdrietige gebeurtenis eind jaren 80. Ik was 11 jaar oud en Köksal, zoon van Turks-Nederland-se ouders die ook in Nijmegen woonden, was twee jaar ouder. Ik leerde Köksal en zijn familie kennen via de Turkse vereniging en kwam ze ook regelmatig tegen bij bruiloften of begrafenissen. Het was een leuke en energieke jongen. Op een avond bereikte ons het nieuws dat de vader van Köksal zijn vrouw, een rustig en aardig mens, in het bijzijn van de vier kinderen had doodgestoken. Ik probeerde te begrijpen wat er was gebeurd, maar kon het maar moeilijk bevatten. Mijn ouders wilden er niet over praten, maar de Turkse gemeenschap in Nijmegen was geschokt en bedroefd.
Na al die jaren heb ik nog steeds geen verklaring voor deze daad. Was het eerwraak, een crime passionnel of gewoon een ruzie? Ach ja, wat doet ertoe. De moeder van Köksal werd begraven en de vader ging lange tijd de gevangenis in. Hoe het Köksal daarna verging? Dat is te verdrietig om op te schrijven, maar oud is hij niet geworden.

Meer Sinan Can? Lees iedere week zijn column in de VARAgids!