Column Sinan Can: Bahe

In de zomer van 2014 was ik in Mardin, een van de mooiste steden van Turkije in het zuidoosten bij de grens met Syrië. Mardin is een oeroude stad van de Suryoye; een christelijke minderheid in Turkije die samen met de Armeniërs en Pontus Grieken in 1915 voor een groot deel verdreven of vermoord zijn. Een paar jaar voor mijn bezoek aan Mardin las ik in een Turkse krant een ontroerend verhaal van ene Bahe. Ik wilde hem dolgraag ontmoeten en toen ik aankwam bij een oud klooster in Mardin hoorde ik van de dienstdoende priester dat hij net een paar maanden geleden was overleden en dat ze hem hadden begraven in de tuin van het klooster. Bahe vluchtte in 1944, zes jaar oud, samen met zijn moeder voor de ellende in hun dorp. Omdat de vluchtroute door gevaarlijk en onherbergzaam gebied leidde, kon de moeder de kleine Bahe op haar verdere reis niet meenemen. Ze vertrouwde hem toe aan een priester van het Aramese klooster Mor Hananyo – Saffraan Klooster – in Mardin. Tegen Bahe zei ze: ‘Wacht hier op mij, ik beloof je dat ik je kom ophalen. Blijf hier tot ik kom’.
De moeder van Bahe vertrok en hij bleef in het klooster wonen, zorgde voor de planten en gewassen en deed huishoudelijke klussen. Dagen, maanden, seizoenen, jaren en decennia verstreken en Bahe werd volwassen. Het werd tijd dat hij een leven ging opbouwen buiten het klooster, maar hij bleef, want zijn moeder had gezegd: ‘Ik kom terug’. Hij bleef wachten en de liefde voor zijn moeder hield hem op de been. Bahe werd ouder en ouder en toen hij ziek werd – hij was inmiddels 76 – vroeg hij op zijn sterfbed of zijn moeder misschien al was gearriveerd. Tot zijn laatste adem heeft hij op haar gewacht, zeventig jaar lang, met elke dag het gevoel dat ze nog kon komen. Maart 2014 overleed Bahe.

Meer Sinan Can? Lees iedere week zijn column in de VARAgids!