Logo VARAgids
De VARAgids online heeft uitgelichte artikelen, allerlei winacties, podcasts en het tv-overzicht.

Column Sinan Can: Abdulwakil

23-03-2021
  •  
leestijd 2 minuten
  •  
323 keer bekeken
  •  
Sinan_prepr
Abdulwakil woonde in een klein dorp, Sarab, in de Afghaanse provincie Uruzgan. U weet wel, de provincie waar we met een Nederlandse troepenmacht tussen 2006–2010 hebben gezeten met als doel die provincie weer helpen opbouwen en vooral veilig maken. Abdulwakil was een arme boer met weinig grond, maar met een grote familie om te onderhouden. Hij woonde met zijn kinderen en kleinkinderen samen in één huis. Dat was het heilige der heiligen voor Abdulwakil; zijn rijkdom bestond uit zijn familie.
Ik ontmoette hem en zijn zoon Malem in de zomer van 2016. Abdulwakil was een oude man met een grijze baard en een verdrietig gezicht. Terwijl ik naar hem keek, dacht ik: wanneer zou deze man voor het laatst hebben gelachen? Het eerste
wat hij zei was: ‘Wat heeft het voor nut om mijn verhaal te vertellen?’ Ik zei: ‘Omdat we in Nederland oprecht geïnteresseerd zijn in jullie verhaal.’ ‘Ik heb in al die jaren geen Nederlandse journalist gezien die geïnteresseerd was in ons verhaal. En
wat doet ons verhaal ertoe? Onze waarheid zal het altijd afleggen tegen die van jullie.’ Het kostte mij veel moeite om Abdulwakil te overtuigen een interview te geven. Verdriet, teleurstelling en ook verbittering speelden hem parten.
In eerste instantie begreep ik zijn reactie niet en dacht: wat is er gebeurd, wat hebben we deze man aangedaan? Dat veranderde toen hij zijn hele verhaal vertelde. Dat in juni 2007, tijdens de Slag bij Chora, zijn huis in puin werd geschoten door Nederlands vuur en daardoor dertien familieleden waren omgekomen. Hij vertelde dat ze bij elkaar begraven liggen in de tuin, twee dierbaren per graf. ‘Alles wat ik had, heb ik verloren en na al die jaren snap ik nog steeds niet waarom ons dit is overkomen,’ zei hij met tranen in zijn ogen. ‘Jullie waren er toch om ons te helpen?’ Toen Abdulwakil opstond, zag ik dat hij zijn arm niet goed kon bewegen. Hij was zelf ook gewond geraakt bij de aanval. Voordat hij wegliep, vroeg hij me: ‘Meneer de journalist, is er op deze aarde gerechtigheid?’ Helaas niet altijd, wilde ik zeggen, maar dat antwoord wachtte hij niet af en vertrok, samen met zijn zoon.

Meer Sinan Can? Lees iedere week zijn column in de VARAgids!
Delen:

Praat mee

onze spelregels.

avatar
0/1500
Bedankt voor je reactie! De redactie controleert of je bericht voldoet aan de spelregels. Het kan even duren voordat het zichtbaar is.

Altijd op de hoogte blijven van het laatste nieuws?

Ontvang elke werkdag de beste kijktips met de Avondeditie-nieuwsbrief