Column: ontluikende liefde

Ze zijn – helaas – redelijk dun gezaaid, maar de echt goede series over ontluikende liefde maken de kijker zelf ook weer een beetje verliefd; een gevoel dat zorgt dat je zoveel mogelijk van de serie zo snel mogelijk wil, nee, moet  zien, direct gevolgd door de onontkoombare kater wanneer de serie ook weer – veel te snel – ten einde is.

Veel van deze verhalen moeten het hebben van de anticipatie van het onvermijdelijke, waarbij eigenlijk al vanaf het begin duidelijk is wie er voor elkaar voorbestemd zijn. Zoals Victor (Michael Cimino) en Benji (George Sear) in Love, Victor. Of Amy (America Ferrera) en Jonah (Ben Feldman) in  Superstore.

Iets minder voorkomend, maar, als het lukt, wel extra bevredigend zijn de romances die juist een omweg nemen, waar de hoofdpersonages, net als de kijker zelf, pas geleidelijk ontdekken dat iemand de ware is. Zoals Veronica (Kristen Bell) en Logan (Jason Dohring) in Veronica Mars , Devi (Maitreyi Ramakrishnan) en Ben (Jaren Lewison) in het eerste seizoen van Never Have I Ever  en Fred (Amit Shah) en Sam (Jonathan Bailey, in een héél andere rol dan die in Bridgerton ) in Crashing.

Zulke series brengen wel een risico met zich mee. Dat heftige, intense gevoel in het begin van een relatie is lastig voor altijd vast te houden. Net zoals verliefdheid in het echt op den duur overgaat in iets anders – en hopelijk diepers – moeten ook series iets vinden om de aandacht vast te blijven houden.

Veel series grijpen daarvoor toch – mijns inziens - onnodig vaak naar (externe) obstakels. Zoals in het tweede seizoen van Love, Victor  (het derde seizoen verschijnt 15 juni bij Disney+), waarin Benji plotseling wordt opgezadeld met zowel een alcoholprobleem als een concurrent: Rahim (Anthony Keyvan). Ook kan iets zo lang uitgerekt worden dat er de kans is dat je als kijker interesse verliest. Nu was ik zelf eigenlijk al vanaf het begin meer voor team Otis (Asa Butterfield) en Ola (Patricia Allison) dan team Otis en Maeve (Emma Mackey) in Sex Education. Soms worden romantische gevoelens gewoon niet gedeeld. Toch zijn de makers in de veronderstelling dat de kijker na drie seizoenen nog steeds reikhalzend uitkijkt naar het moment dat Maeve en Otis elkaar eindelijk in de armen vallen.

Gelukkig zitten we in het eerste seizoen van Heartstopper  (inmiddels is bekend dat er in ieder geval nog twee seizoenen zullen volgen) nog steeds midden in de vlinders-in-de-buikfase. We worden het verhaal binnengeleid door de bijna 15-jarige Charlie (Joe Locke), een jongen die het jaar daarvoor - ongewild - op school uit de kast kwam. Maar eigenlijk gaat het verhaal meer over de 1 jaar oudere Nick (Kit Connor), die altijd dacht dat hij alleen op meisjes viel, tot hij tijd ging doorbrengen met Charlie.

Die persoonlijke ontdekkingstocht wordt met veel geduld en warmte gebracht, geholpen door het gevoelige en genuanceerde optreden van Kit Connor ( Little Joe , een jongere versie van Reggie/Elton John in Rocketman ), met de scène die leidt naar de eerste kus als absoluut hoogtepunt.

Nick is duidelijk overdonderd door deze plotselinge gevoelens, maar staat er ook voor open. Hij toont zich daarmee een belangrijke tegenpool van Ben (Sebastian Croft), de jongen die in het begin van de serie in de pauzes heimelijk afspreekt met Charlie, maar in het openbaar doet alsof hij Charlie niet kent. Tegelijkertijd is de ontluikende romance herkenbaar voor iedereen bij wie een liefdesrelatie ooit uit een vriendschap is ontstaan.