Column: Netflix en de verborgen parels

Het zoeken naar verborgen parels in de diepe database van Netflix bleek moeilijker dan gedacht. Dat ontdekte ik toen mij voor de quarantaineservice van afgelopen week werd gevraagd er drie uit te pikken. Het is een beetje als zoeken naar verloren sieraden in een ballenbak.

Wat ook niet helpt is dat veel juweeltjes waarvan je toch zou zweren dat ze er eerst wel waren, inmiddels als bij toverslag uit de zoekmachine zijn verdwenen. (Een website als www.netflix-nederland.nl houdt hiervan netjes elke maand een verwijderalarm bij.) Zo zijn series als Grimm, Sleepy Hollow, Elementary en American Horror Story over de jaren met stille trom vertrokken. Het hilarische Chewing Gum en het broeierige The Affair zijn twee van de meer recente slachtoffers (The Affair heeft inmiddels een nieuw thuis bij Amazon Prime Video).

Dat is het gevaar van series van buitenaf. Een licentie wordt niet vernieuwd, of een nieuwe aanbieder heeft of koopt de rechten. Geen wonder dat Netflix hoog inzet op eigen content, al ligt daar de nadruk toch ook wel heel erg op NIEUW! NIEUW! NIEUW! ‘Hé Bregtje’, roept mijn homepagina me na het inloggen toe, ‘wist je al dat er een nieuw seizoen van Nailed It! is?’ ‘Zeg Bregtje’, vraagt diezelfde startpagina zich af, ‘waarom heb je Tiger King nog niet gekeken?’

Netflix bevindt zich in een lastige spagaat: met alle nieuwe concurrentie ligt ‘abonnementenmoeheid’ (‘subscription fatigue’) op de loer. Netflix moet toch iedere paar maanden op zijn minst één nieuwe grote serie (of een nieuw seizoen daarvan) voor een brede doelgroep lanceren (denk aan The Crown , The Letter for the King en – uiteraard – Stranger Things ) om de kijker/abonnementhouder tevreden te houden.

Tegelijkertijd lijdt Netflix, misschien nog wel het meest van alle aanbieders, aan een fenomeen dat door de Amerikaanse psycholoog Barry Schwartz ook wel de ‘paradox of choice’ wordt genoemd. Wij stervelingen hebben graag wel een beetje keuze, maar wanneer er te veel keuze is (de database van Netflix Amerika bevat een kleine 5400 titels, die van Nederland nog net geen 3700, volgens justwatch.com ) zorgt dat voor stress. Naast deze overkill aan keuze staat, haast onvermijdelijk, kwantiteit niet automatisch ook voor kwaliteit. Hoeveel van de Netflix Originals heb ik de afgelopen jaren teruggekeken? Niet heel veel.

Maar misschien is dat vooral een kwestie van tijd, en bestaan de Netflix Originals nog te kort om echt klassieker-status te hebben gehaald. Concurrent en producent HBO maakt al series sinds 1997 (Oz) en heeft dan ook bewezen klassiekers als Sex and the City (1998-2004), The Sopranos (1999-2007), Six Feet Under (2001-2005) en The Wire (2002-2008) in de portefeuille. De eerste echte Netflix Original was House of Cards uit 2013. Misschien is het dus nog te vroeg om de duurzaamheid van Netflix-series te voorspellen, al lijken series als Stranger Things en The Crown wel een goede kans te maken op toekomstige klassieker-status.

Tot die tijd zijn juist de oudere, niet-Netflix Originals nog enorm belangrijk, series als Breaking Bad, Friends, Mad Men en het onlangs toegevoegde Community (overigens ook te zien bij Amazon Prime Video). Op de Amerikaanse Netflix is Friends inmiddels uit het assortiment verdwenen, dus is het niet ondenkbaar dat dat ook ooit bij de Nederlandse gaat gebeuren.

Gelukkig heeft Netflix Nederland nog wel één andere grote troef in handen: sinds 1 april zijn bij Netflix alle 21 animatiefilms uit de Studio Ghibli-collectie te zien (de meeste in zowel de originele Japanse, als de Engelse en de Nederlandse versie). Er zijn maar weinig films zo goed opnieuw – en opnieuw, en opnieuw – te bekijken als de films van Hayao Miyazaki. Vanwege de rijkdom en het ouderwetse tekentalent in de animaties, maar ook vanwege de nuances wat betreft personages (vooral de ‘slechteriken’). Voeg daaraan toe dat mijn zoontje eindelijk oud genoeg is om My Neighbor Totoro (een prachtige instap-Ghibli) volop te waarderen en zo komen wij wat betreft kijkvoer deze periode wel door.