Column: HBO (Max), here we go!

Foto credits: WarnerMedia

Bij de lancering van HBO Max op 8 maart voelde ik me net een kind in een snoepwinkel. Of, om nog specifieker te zijn, als een kind in de snoeptuin van Willie Wonka (de Tim Burton-versie van Charlie and the Chocolate Factory  is overigens ook bij HBO Max te zien). Het heeft altijd wel iets opwindends om voor het eerst in een nieuwe database te kijken, op zoek naar nog niet eerder ontdekte juweeltjes.

Eerst maar even het voornaamste minpunt. Het filmaanbod is wat magertjes. Toegegeven, HBO Max heeft groot ingezet op de franchises. Zo kan je alles van Harry Potter zien – inclusief de recente reünie en de eerste twee Fantastic Beasts -films – kan je je onderdompelen in de bijna complete speelfilm-anthologie van Batman (van Burtons Batman tot Zack Snyders 4-uur durende director’s cut van  Justice League ) en is zelfs de nieuwste Matrix -film, die pas eind januari in de Nederlandse bioscopen uitkwam, nu al hier te bewonderen.

Maar het lijkt alsof ze daarna ook alle inspiratie zijn verloren. Er zijn een handvol Nederlandse films ( In Oranje , Tulipani , Phileine zegt Sorry ) en klassiekers ( Gone with the Wind , The Wizard of Oz , Casablanca ), maar ook uiterst willekeurige toevoegingen zoals Blind Justic e, een tv-film met Armand Assante en Elisabeth Shue uit 1994 (‘Justice isn’t only blind, it’s deadly!’).

Eerlijk is eerlijk: de films zijn ook niet de voornaamste reden om HBO Max te nemen. Met ruim 800 titels is HBO Max relatief een lichtgewicht. Disney+, Videoland en Amazon Prime Video hebben allemaal of bijna het dubbele, of meer. En zelfs dat is nog niets vergeleken met mastodont Netflix met bijna 6000 (!) titels.

Maar, de aanbieder heeft wel één belangrijke trekpleister: de HBO-serie catalogus. Een groot deel was tot eind vorig jaar bij Ziggo te vinden, zoals The Sopranos , The Wire , Sex and the City  en Game of Thrones. Maar HBO Max heeft ook plek voor andere oudere klassiekers zoals Rome , Flight of the Conchords , Big Love  en Enlightened  (van de maker van The White Lotus ) en voor series die Ziggo zelfs helemaal nooit hebben gehaald, zoals Los Espookys , een Mexicaanse komedieserie (mede bedacht door Fred Armisen ) waarin een groep vrienden mensen tegen betaling de ultieme horrorervaring bezorgt. Of wat te denken van Swamp Thing , een verrassend hardcore maar ook romantische horrorserie (denk Belle en het Beest ontmoet The Thing ) rondom de gelijknamige stripheld.

Als onverwachte bonus zijn ook Fringe  (zielsverwant van The X-Files ) en de met prijzen overladen komedieserie Schitt’s Creek  (met Eugene Levy en Catherine O’Hara) bij de aanbieder te vinden, de eerste keer dat je deze series legaal (*kuch*) in Nederland on demand kan zien.

Natuurlijk zijn er ook een hoop recente series die snel moeten worden ingehaald, waarvan we er een aantal de afgelopen week al bij de Lagarde hebben behandeld. Toch wil ik er nog wel twee tippen: Starstruck , waarin de Nieuw-Zeelandse oppas en bioscoopmedewerker Jessie (Rose Matafeo) als in een soort omgekeerde Notting Hill  zonder dat ze het weet in bed belandt met een wereldberoemde Britse acteur (Nikesh Patel, de serie Four Weddings and a Funeral ). En het bitterzoete komediedrama Somebody Somewhere  met comédienne Bridget Everett ( Lady Dynamite , Camping ), een grote kanshebber voor de eindejaarslijstjes van 2022.

We zullen ons de komende tijd waarschijnlijk niet vervelen.