Column: Goed introlied = goede serie

Foto credit: HBO / Courtesy Everett Collection

We moeten het over introliedjes hebben. Die zeggen namelijk iets over hoe goed een serie is. Daar is trouwens geen wetenschappelijk bewijs voor, zover ik weet. Niettemin moet een goede tune, of een bepaalde popsong, direct een gevoel oproepen. Het moet intrigeren, misschien wel aanzetten tot euforie. Boven alles moet het introlied een symbiose vormen met de beelden, de beeldmontage die het nummer begeleidt. Dat dit geen sinecure is las ik deze week in de essaybundel Six Feet Under: Better Living Through Death uit 2001. De showrunner van Six Feet Under , Alan Ball, dacht diep en hard na over hoe hij wilde dat het lied dat zijn geesteskindje wekelijks zou openen, zou moeten klinken.

Componist Thomas Newman maakte vervolgens een mysterieuze maar speelse compositie die ontzettend goed resoneert met het onderwerp van de serie: de dood. In beeld verschijnen onder meer een rijdend wiel van een ziekenhuisbed, twee in elkaar geklampte handen en vogels die naar de horizon vliegen. Sterke metaforen dus, die gezamenlijk in ruim anderhalve minuut de kijker voorbereiden op wat komen gaat. Six Feet Under was een van de eerste dramaseries waarbij de toon op deze manier gezet werd. Introliedjes horen eigenlijk een beetje bij betaaltelevisie ( Six Feet Under verscheen bij HBO).

Natuurlijk hadden televisieseries voor dit tijdperk soms ook een herkenbare tune. Maar een heel nummer was simpelweg – onder meer vanwege reclames – té tijdrovend. Saillant is trouwens dat er ten aanzien van introliedjes ook een verzadiging is opgetreden. Zo is het schitterende, omineuze openingslied van True Detective seizoen een, Far From Any Road van de countryband The Handsome Family, door talloze componisten nageaapt. Dat lied werd een soort van blauwdruk voor het introlied. David Simon, de showrunner van The Deuce , weet ook altijd muziek te vinden die uitstekend past bij het thema van zijn werk.

Elvis Costello, Curtis Mayfield en Blondie openden respectievelijk de afleveringen uit seizoen een, twee en drie van het drama dat draait om de opkomst van de porno-industrie in New York. Costello’s nummer This Year’s Girl klinkt spannend maar onschuldig, als een wereld die nog in de kinderschoenen staat; Mayfields nummer (Don’t Worry) If There’s a Hell Below We’re All Going to Go swingt en heeft gevaarlijke wendingen; Blondie’s Dreaming zinspeelt op de dromen die de personages in het slotseizoen hebben. Als je The Deuce eenmaal hebt gezien kan je deze liedjes niet meer los zien van het drama, en dat is ook precies de bedoeling.

Enkele weken geleden werd ik bij Apple TV+ opnieuw wakker geschud door de uitstekende openingstune van Black Bird : een dromerige, hypnotiserende track van de Schotse postrockband Mogwai – die overigens ook alle afleveringen van fijne composities voorziet. Meteen wist ik: dít is kwaliteitstelevisie. Mijn ingeving bleek te kloppen. Ik genoot van deze verfilming van een kolderiek verhaal over een drugsdealer die strafverkorting krijgt als hij een seriemoordenaar zo ver krijgt om zijn weerzinwekkende daden te bekennen. Toch dacht ik ook: is het nummer wel zo origineel? Of vind ik het leuk omdat het me, bijvoorbeeld, doet denken aan True Detective ?

Misschien zijn dat soort twijfels onoverkomelijk en nogmaals het bewijs hoe moeilijk het wel niet is: bepalen hoe je een televisiedrama opent.