Column: Everybody Scream

Ghostface hangt zijn mantel en masker nog lang niet aan de wilgen.

Ik geef toe: toen in 1996 de horrorfilm Scream in de bioscopen verscheen, had ik nooit gedacht dat de franchise nu, bijna dertig jaar later, nog steeds zou bestaan. Oké, de eerste film was een megasucces en deed iets wat maar weinig films binnen het genre deden: het was een zelfbewuste horrorkomedie, die de kijker – met zelfverklaard horrornerd Randy (Jamie Kennedy) als gids – vrolijk wees op alle uitgekauwde regels van een horrorfilm (zeg nooit: “Ik ben zo terug!”) maar tegelijkertijd ook werkte als een spannende slasherfilm.

Toch leek de koek, na vier films – allemaal geregisseerd door wijlen Wes Craven – en een totaal ongedenkwaardige serie, toch wel een beetje op.

De release van Scream nummer 5 (genaamd, Scream) in 2022, geregisseerd door Matt Bettinelli-Olpin en Tyler Gillett (Ready or Not, V/H/S), bewees anders. Het was een slimme mix van oude bekenden, zoals Neve Campbell, Courteney Cox en David Arquette, en aanstormend jong talent, zoals Melissa Barrera (Keep Breathing, In the Heights) en Jenna Ortega (Wednesday, X) als halfzusjes Sam en Tara.

In Scream VI – sinds 25 augustus te zien bij SkyShowtime – is het stokje duidelijk overgegeven aan de jongere generatie. Alleen Cox treedt nog aan (Campbell vond dat de vergoeding die ze voor haar zesde deelname zou krijgen niet de waarde reflecteerde die zij de franchise had gebracht).

Alle vaste elementen zijn weer aanwezig: de ‘cold open’, een gruwelijke eerste moord die laat zien dat er toch weer een Ghostface-moordenaar is opgestaan. Dit keer wel met een onverwachte extra twist. En de scène waarin een horrorfanaat – ditmaal Randy’s nichtje Mindy (Jasmin Savoy Brown, Yellowjackets) – ons nog even fijntjes de regels van deze ‘sequel van een requel’ uit de doeken doet. De belangrijkste punten van een franchise-film in een notendop: 1) alles moet groter, 2) verwacht het onverwachte, 3) niemand is veilig, ook ‘legacy characters’ (lees: de oude garde) zoals Gale Weathers (Cox) en Kirby Reed (Hayden Panettiere, Scream 4) niet.

Tot slot is er de ontmaskering, toch altijd het minst geslaagde onderdeel in de franchise. Gedurende de films doen de makers altijd hard hun best om iedereen verdacht te maken (en te houden), al is de uiteindelijke dader altijd wel iemand in de nabije omgeving van de hoofdrolspelers. Maar wanneer de maskers eenmaal af zijn, is het alsof er een knop omgaat en veranderen de moordenaars stuk voor stuk in gestoorde maniakken. Ze schuimbekken er nog net niet bij (al doen ze wel erg hun best). Scream VI is daarbij, helaas, geen uitzondering

Dan heb ik zelf toch liever de fictieve recht toe recht aan sociopaten, die zich eigenlijk precies voordoen als ze zijn. Zoals Heath Ledger als de Joker in The Dark Knight, of Anthony Hopkins of Mads Mikkelsen als Hannibal Lecter (Brian Cox vond ik als Lecter in Manhunter toch altijd net iets minder geslaagd). Psychiater Lecter doet alles uitermate koel en beheerst, of hij een patiënt/slachtoffer nu mentaal, of daadwerkelijk, fileert.

Maar goed, we zijn waarschijnlijk nog niet van Scream af. Zoals Mindy al waarschuwde: dit is een franchise, en franchises kunnen eindeloos doorgaan. Zolang er maar geld aan wordt verdiend.

Bregtje Schudel en Omar Larabi schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films.