Column Claudia de Breij: Three times a lady

Wat zo moeilijk is aan de dood (naast álles) is dat ze altijd toch nog onverwacht komt.
Deze week verloor ik de tante-naar-wie-wij-zouden-gaan-als-er-ooit-iets-met-papa-en-mama-zou-gebeuren. Beneden de rivieren heet dat je peettante, maar mijn ouders legden ons als kinderen gewoon uit dat ze bij de notaris hadden laten vastleggen dat mijn broer en ik naar Ome Cor en Tante Joke zouden gaan, als het ooit nodig was.
Dat was gelukkig nooit nodig. Maar zelfs wanneer je beide ouders er gewoon nog zijn, is er niks fijner dan een goeie oom en tante bij wie je altijd terecht kunt. Dat waren zij. Mijn oom zijn we al even kwijt, en daar zijn we eerlijk gezegd met de hele familie nog steeds niet echt van bekomen. De spil, daar kun je niet buiten – en mijn Ome Cor was de Johan Cruijff van de ooms.
Gelukkig was Joke er nog, en hoe.
Als haar leven een liedje was zou het klinken als ‘Three times a lady’ van Lionel Richie. Daar was ze dol op, en nu ik het oefen voor haar afscheid (alle tranen die nu vallen kunnen straks niet meer vallen, denk ik maar) zie ik hoe kloppend dat is.
Tot haar laatste dagen zat ze, doodziek maar met haar haar in model zoals het de professionele kapster die ze was betaamt, keurig aangekleed alsof ze naar een verjaardag moest, op de bank. Ze deed wel dutjes, maar ze ging niet in een pyjama zitten. En ook niet onopgemaakt. Ben je besodemieterd.
Three times a lady.
De tante die me als kind opving als ik op het schoolplein achterna werd gezeten door een van de boerenjongens die een dooie rat uit zijn fuik mee had genomen onder de snelbinders om meisjes mee te laten schrikken. Het huis van mijn oom en tante stond dicht genoeg bij school om er vanaf het plein naar binnen te kunnen rennen.
De tante die, op een nacht dat ik er rond mijn tiende logeerde vanwege iets verdrietigs thuis, me op de gang hoorde huilen, me met knuffel en al van de gang plukte en met enkel de woorden ‘Dat dacht ik wel’ mee naar haar bed nam.
De tante die, toen uit de kast komen helemaal niet zo vanzelfsprekend was, met me meeging naar het homocafé om er samen aan de bar koffie te drinken, gewoon ‘omdat je goed bent zoals je bent.’

Die tante.
Die dus al maanden heel erg ziek was, en die ik het heel erg gunde niet meer te hoeven knokken, van wie ik wist dat het einde heel nabij was. En toch. Levens zijn net liedjes. Sommige hebben een fade out. Dat het zo langzaamaan afbouwt hoe gekend en geliefd
je bent, omdat er bijna niemand van je vrienden en familie meer over is. Of omdat er van jezelf bijna niks meer over is. Maar er zijn ook levens die eindigen als liedjes met zo’n wending die nog even heel intens de hele song samenvat, waarna je, hoewel alles ernaartoe werkt met een prachtig slotakkoord, toch heel erg schrikt van de stilte.