Column Claudia de Breij: Spelen

Oké, Claudia, jij mag! 

Ik sta in de coulissen van een theater dat ik nog niet ken. Het lijkt op Carré, het lijkt ook een beetje op de aula van mijn middelbare school. ‘Wat is mijn tekst ook alweer?’ vraag ik aan Albert Verlinde, die al pratend verandert in Joop van den Ende. ‘Je komt gewoon op als Chantal je heeft aangekondigd en dan speel je scène 14B! Succes!’

Vanaf het toneel hoor ik Chantal Janzen een joelende zaal toespreken. ‘Dames en heren, ik heb ervan genoten, maar mijn tijd in deze musical zit erop! Geef haar een warm applaus, vanaf nu zal mijn rol worden overgenomen door Claudia de Breij!’

Ik heb nog maar één sok aan. En zelfs die maar half, die sok wil niet. Waar zijn mijn schoenen? Dan maar zonder sokken in mijn schoenen. ‘Claudia de Breij!’ roept Chantal nog een keer. Ik ren het toneel op, en maak een overdreven enthousiaste sprong. Alsof ik er onwijs veel zin in heb. ‘Daar is ze dames en heren!’ roept Chantal. ‘Nou meid, succes!’ en onder luid applaus verlaat ze het podium.

Ik sta voor een volle zaal. Geen idee wat mijn tekst is. Achter mij begint het ensemble aan een dans. Aan hun hoofdknikjes te zien moet ik die dans kennen, en heb ik er ook een lied bij te zingen. Ik heb geen idee.

Gelukkig wordt de show onderbroken voor die goed en wel kan beginnen doordat er iemand tussen de stoelen door naar het podium loopt. Geroezemoes vanuit de zaal. Het is mijn moeder, met in haar armen een emmer en een dweil. Achter haar staat mijn tante met een Swiffer. Mijn moeder zegt iets wat ik niet helemaal kan verstaan, maar het is een grap over dat ik eindelijk weer aan het werk kan, want voor huisvrouw deug ik toch niet. Mijn tante dirigeert mijn moeder naar de rand van het toneel en zegt dat ik ernaast moet gaan staan, dan kan zij even een leuke foto maken. Het publiek begint ongeduldig te worden.

Mijn tante kan zo gauw niet vinden hoe ze haar telefoon op de fotostand moet zetten. Het publiek begint boe te roepen en naar me te joelen. Het ensemble begint maar wat in het wildeweg te dansen. Albert/Joop wenkt me vanuit de coulissen, geagiteerd.

Ik word wakker.
Ik schud tegen mijn geliefde. ‘Liefje? Liefje?’
Ze mompelt.
‘Ik heb zo eng gedroomd,’ zeg ik. Zij vraagt wat dan, en moet keihard lachen als ik het vertel.

‘Oh, gewoon deze weer?’ zegt ze.
‘Dat heb je altijd als je weer gaat spelen.’

Meer Claudia de Breij? Lees iedere week haar column in de VARAgids!