Column Claudia de Breij: Door het bos

Dus wij door het bos.

We konden kiezen; via de stoep naar het restaurant wandelen of door het bos.

Dus wij door het bos. Wij, vier vriendinnen sinds ons vroege jeugd, maken ook nu we al dertig jaar geen zestien meer zijn toch nog altijd dezelfde keuzes als we maakten toen we zestien waren. Door het bos natuurlijk, want dat is veel leuker. Alleen bejaarden gaan over de stoep.

Onderweg praten we. Over onze relaties, over ons werk, over onze kinderen, over de wereld. We’re acting our age. Voor even.

Een van ons vieren herinnert zich alles nog, van vroeger, en langzaamaan komt bij mij dan weer een beeld terug van toen, die keer, met school naar Parijs. ‘En weet je nog Clau, ik had toen eindelijk verkering,’ vertelt ze met blossen van de kou of de herinnering, ‘en toen stond ik naast hem op de Eiffeltoren en toen keken we uit over Parijs en hij had me nog nooit echt aangeraakt en toen keken we zo en toen voelde ik zo heel intens, zo, kijk, zo in mijn zij zo, zijn hand. Zo heel lief aaien. En ik smolt helemaal. En toen keek ik om en toen was jij het! Klootzak! Hahaha!’

Oh ja. Dat was waar ook. Het ergste is dat ik weer heel hard moet lachen om mijn eigen slechte, lang vergeten grap. We lopen bergop, dit bos ligt in de heuvels. Een paar van ons hijgen, waarna ze mopperen over hun conditie, een paar benen fit naar boven – vandaag hoor ik bij de fitten. Het is ook weleens andersom geweest.

We lachen veel, dat hebben we altijd gedaan, maar een van ons minder hard en onbezorgd dan anders. Ze heeft kort na elkaar twee vrienden verloren. Jongens van onze leeftijd. Mannen dus, want wij zijn geen jongens en meisjes meer, maar toch. Jong genoeg om ze jongens te noemen. Ook zij lacht af en toe om onze vertrouwde onzin, maar ik zie dat ze niet écht kan genieten. De rouw is te vers, er is te veel verdriet. We kennen elkaar al zo lang dat we weten hoe de ander is als het even niet gaat, en kunnen het dus ook laten als het moet.

‘Moeten we hierin?’ vragen we aan degene die hier in de buurt woont en ‘elke week wel een keer deze route loopt’. Ze denkt van wel. Of nee, toch niet. Nee wacht, doe maar wel.

We komen bij een bordje met ‘Verboden toegang’ en maken voor we er voorbijlopen blij een selfie, met middelbare school-bravoure in onze blik.

Meisjes waren we. Maar léuke meisjes.

Na een paar honderd meter stuiten we op een hek. Met prikkeldraad. Dat ‘verboden toegang’ was toch serieus. Tijgerend om niet gefilmd te worden door de beveiligingscamera’s sluipen we via een tehuis aan de rand van het bos langs de hekken. Gierend als scholieren bereiken we het restaurant.

Na het eten moeten we terugwandelen. ‘Nu voor de zekerheid dan toch maar de stoep?’

Dus wij weer door het bos.

Meer Claudia de Breij? Lees iedere week haar column in de VARAgids!