Column Claudia de Breij: Smeulend vuur

Ik heb een dilemma voor je. Stel: je hebt een vuurtje. Jij zit erbij. Jij bent verantwoordelijk voor het vuur. Dat moet af en toe heel hard en zichtbaar branden, de rest van de tijd mag het smeulen. Je moet het nóg een keer hard en zichtbaar laten branden, maar het hout is bijna op. Eén blok ligt er nog in het midden, met oranje glitterpuntjes van de hitte erop. Zwartgeblakerde uitgeputte takjes eromheen. Je vuur smeult nu
het blok nog eens omdraait. Dan kan het nog een keer met een mooie steekvlam fikken, en dan is het uit. Opgebrand. 

Tenzij je de tijd neemt om er nu nieuw, vers hout bij gaat leggen. Gaat sprokkelen, even het bos in, vers hout zoeken. Je zou nu nog nét op tijd zijn om er iets bij te leggen. Dan zou je het rustig door kunnen laten knisperen tot het weer heel hard en vol licht moet branden. Voor dit dilemma sta ik. 

Dat vuur, dat is mijn energie (ik ben even te moe voor originelere metaforen, mijn excuses). Ik kan het nog even hard op laten vlammen, maar dan is het daarna voor een hele lange tijd uit en op. Ik kan ook rustig de tijd nemen om het vuur weer te laten groeien. Alle metaforen daargelaten: ik zou lekker een tournee met mijn liedjes gaan doen. Het leek zo’n goed idee. Na de oudejaarsconference (met een tournee van ruim vijftig shows) even bijkomen en dan lekker liedjes zingen in Vasistas. Daar had ik veel zin in. En zin heb k nog. Maar energie niet. 

Het kost me moeite het te erkennen (vooral aan mezelf) maar ik heb tijd en rust nodig. Zoals een boer het land soms braak moet laten liggen moet ik mijn hoofd even leeg laten. Om creatief te kunnen zijn moet je af en toe niets doen. Alles leeg laten. Dat heb ik onderschat omdat ik me zo goed voel en zo gelukkig ben op het podium. Nu voel ik dat ik even niet meer kan opladen. Het spijt me voor de mensen die een kaartje hadden gekocht en een verzoekliedje hadden ingediend. De verhalen erbij raken me enorm, zo eerlijk en mooi. Mijn excuses dat ik dit niet door kan laten gaan. Ook aan mijn band en crew die tijd had vrijgemaakt, aan de theaters waar ik Vasistas zou spelen; sorry. Ik had het echt heel graag willen doen, maar het gaat even niet.

Voor nu moet ik even rust en ruimte nemen om over een tijdje weer wél op het podium te kunnen staan met het gevoel dat ik daar altijd heb: ik heb óver. En dat wil ik heel graag en helemaal geven.

Ik geloof dat ik de burn-out nog net mooi voor kan zijn, dus ik wil de komende maanden benutten om even naar binnen keren. Het bos in, hout zoeken. Wandelen, slapen, mooie dingen zien. En als dat gewoon goed voelt (zoals nu) hier elke week een stukje schrijven. Een klein velletje papier om het vuur smeulend te houden.